1. Kalon Dracul
Recepttip: groene pepertjes en fetakaas in de puree.
‘Dit is heerlijk.’ Codie schraapte de laatste resten van de saus uit zijn bord met een stuk brood. ‘Echt, ontzettend lekker.’ Het stuk verdween in zijn mond.
Ik glunderde. Als ik ergens gevoelig voor was, dan wel voor wat anderen van mijn kookkunsten vonden. ‘Bedankt,’ zei ik. ‘Er is nog.’
Codie leunde achterover op de stoel, zijn handen op zijn buik. ‘Er kan echt niets meer bij. Ik zit zo vol dat ik rollend naar huis zal moeten.’
‘Je kunt ook teleportatie gebruiken,’ stelde Kate voor. ‘Of vliegen.’
Codie blies zijn wangen vol lucht. ‘Ik geef mezelf vijf centimeter hoogte voor ik als een baksteen terug op de grond smak.’
We schoten allen in de lach.
‘Jammer dat Sofie niet mee kon komen,’ zei Kate.
‘Ze is naar een haute couture conferentie, een nogal belangrijke naar het schijnt,’ verklaarde Codie. ‘Maar de volgende keer wil ze er zeker bij zijn. Ik heb nogal gebluft over Kalons kookkunsten, dus haar nieuwsgierigheid is gewekt.’
‘Bedankt,’ zei ik en voelde me opnieuw trots. ‘Willen jullie nog het toetje?’
Codie kreunde. ‘Als ik nee zeg, betreur ik dat voor de rest van mijn leven en als ik ja zeg, dan moeten we een ziekenwagen bellen.’ Hij deed alsof hij er diep over na moest denken en zei toen breeduit grijnzend: ‘Oké, de ziekenwagen dan maar.’
Kate stond op om de tafel leeg te ruimen en ik ging het toetje halen. In de keuken pakte ik Kate beet, zodat de borden bijna op de grond kletterden.
‘Wacht nou even, gekkerd, dan zet ik eerst die borden weg.’
‘Als ze vallen hoef je ze niet meer af te wassen en dan hebben we meer tijd voor iets anders,’ repliceerde ik met hese stem.
Kate grinnikte en glipte onder mijn armen door. ‘We kunnen tenminste beleefd zijn en wachten tot Codie naar huis is.’
‘Hmpf,’ kreunde ik. ‘Zolang nog?’
Kate spoelde de borden af en draaide zich daarna naar me om. Ik deed mijn best zo verslagen mogelijk te kijken.
‘Overdrijf niet, schat, we hebben nog de hele nacht,’ zei ze glimlachend.
‘Daar hou ik je aan.’ Ik liep naar de koelkast, waar ik mijn zelf bereide chocolademousse uithaalde, en draaide me grijnzend met de kom naar haar toe. ‘Gebruiken we de restjes hiervan dan?’
Kate keek me met half geloken ogen aan, doopte een vinger in de mousse en likte die verleidelijk af. ‘Alles wat je wilt, desnoods ketchup of mosterd.’
Ik trok een gezicht en schepte de mousse in drie glazen.
Terug in de woonkamer merkte ik dat Codie peinzend voor zich uitkeek, alsof hij met zijn gedachten mijlenver zat. Maar zodra hij ons zag, was het verdwenen en keek hij ons glimlachend aan.
‘Chocolade geneest alle wonden.’ Ik schoof hem een glas onder de neus. ‘Smakelijk.’
‘Ik ga morgen mijn ouders opzoeken.’ Codie nam een grote hap mousse en keek ons afwachtend aan.
‘Je ouders? Waarom?’ vroeg Kate. Haar lepel bleef halverwege tussen het glas en haar mond hangen.
‘Even iets nagaan.’
‘Hoelang heb je je ouders niet gezien?’ vroeg Kate en nam een hap.
‘Heel erg lang. Nog voor ik bij de fantasiejagers werkte.’
‘Wil je dat ik met je meega?’ stelde ze voor. Haar lippen zagen donkerbruin van de chocolade en ik had zin om ze af te likken. Ga naar huis, Codie, ik wil mijn meisje verwennen.
Codie schudde zijn hoofd. ‘Nee, het is iets dat ik alleen moet doen.’
Kate knikte. In stilte genoten we van de mousse en de heerlijke Bacchuswijn. Door wat Codie net verteld had, gingen mijn gedachten ongewild uit naar mijn ouders. Niet degene die me opgevoed hadden, maar mijn biologische. Ik kon niet liegen en zeggen dat ik ooit van ze gehouden had, want ze hadden me de kans daartoe niet gegeven. Als ik de verhalen over mijn wreedaardige ouders mocht geloven, dan leek ik in niets op hen. Althans, dat hoopte ik met mijn hele ziel en hart. Want kende je jezelf altijd en ten volle? Volgens mij niet. Er sluimerden boosaardige cellen in je lijf die elk moment konden losbreken, je leven verwoesten of zodanig op zijn kop zetten dat je jezelf in de spiegel met wantrouwen en angst zou bekijken. Ik vreesde die dag, als die er al ooit kwam, ik vreesde hem meer dan de dood. Beter gezegd, de laatste definitieve dood. Want als vampier had ik niet het eeuwige leven, maar wel meerdere levens. En elk nieuw leven bracht bij mij de angst met zich mee dat dit het ene kon zijn waarin de zoon van mijn ouders wakker werd om in hun voetsporen te treden.
Toch vond ik het vreselijk dat ik mijn afkomst verzweeg, dat ik me ervoor schaamde alsof ik zeggingschap had gehad over de daden van mijn ouders. Zelfs de liefde van mijn leven, de reden van mijn bestaan, Kate, wist er niets vanaf. Alleen al het denken aan haar deed mijn adem stokken, liet me vergeten dat ik een hartslag had. Ik koesterde haar, adoreerde haar. Voor haar zou ik moorden. Gauw, erg gauw, zou ik haar vertellen over mijn ouders en zou ik haar in vertrouwen nemen. Het was het minste dat ze verdiende. Ik hoopte alleen dat ze me daarna niet als minder zou beschouwen en nog steeds van me zou houden. Mijn gedachten reikten echter nog verder. Wat als de kwaadaardige genen van mijn ouders een generatie oversloegen en met des temeer kracht ons kind zouden overspoelen? Ik mocht er niet aan denken, niet teveel bij stilstaan. Waarschijnlijk drong ik daarom niet aan bij Kate om een kind te nemen en respecteerde ik haar wens om, voorlopig toch, kinderloos te blijven. Ik wilde niet meer aan mijn ouders denken en richtte daarom snel mijn aandacht terug op de vrolijkheid aan tafel.
Kate keek me even peilend aan, alsof ze mijn gedachten gelezen had. Ze kon natuurlijk aan mijn aura zien dat ik ergens mee zat. Snel begon ik een luchtig gesprek over ons recentelijk verhuis naar dit huis, maar ze bleef me in de gaten houden.
‘Weet je wat ik nog steeds niet begrijp en het kwelt me onderhand meer en meer.’ Hoewel het serieus klonk, had Codie het op een geamuseerde toon gezegd.
‘Wat dan?’ vroeg Kate die net haar glas had uitgelikt tot het blonk.
‘Hoe werken heksenwinkels? Ik bedoel, je ziet niets staan, wat op zich niet echt de kooplust bevordert en-’
Kate onderbrak hem. ‘O, maar dat doen de geuren die ze verspreiden wel. En een geur kan meer tot kooplust aanzetten dan iets zien, geloof me maar. Het werkt meer in op je herinneringen.’
‘Oké, dat kan ik aannemen. Maar dan gaat een heks naar zo’n achterkamertje. Om wat te doen? Als ze de spullen toveren, dan kunnen ze dat toch net zo goed in de winkel zelf doen.’
Kate giechelde. ‘Heksen tonen nooit hoe ze iets doen, hoe ze magie beoefenen.’
‘Jij hebt het al aan ons getoond. Jij stopt het niet weg,’ weerlegde Codie.
‘Ja maar, mijn kunsten zijn lang niet zo spectaculair als die van een volbloed heks. Mijn magie kun je vergelijken met een tekening van een kind van drie, terwijl de krachten van een volbloedheks te vergelijken zijn met een Frege Donner schilderij. Ik ben maar een amateur, een hobbyist. De dingen die ik kan bewerkstelligen zouden jou of Kalon ook lukken. Misschien niet zo snel en gemakkelijk, maar met wat oefenen wel.’
Codie keek sip in zijn bijna leeg glas en schraapte het laatste restje chocomousse op. ‘En waar halen ze die dingen vandaan? Ze toveren ze toch niet uit de lucht?’
‘Nee, natuurlijk niet. Zij maken nagenoeg niets zelf. Alles wat ze tevoorschijn toveren, wordt ergens door een emowezen gemaakt. De sterkte van de heks, of de populariteit van haar winkel, hangt af van meerdere factoren. Sommigen hebben krachten die ver reiken, zodat ze uitzonderlijke spullen kunnen toveren die erg ver weg in Emowereld worden gemaakt. Sommigen kennen leveranciers of makers met bijzondere vaardigheden en die dus spullen maken die bijna nergens te vinden zijn. Renilde bijvoorbeeld is erg sterk, zij beoefent werkelijk hoge magie. Er is nagenoeg niets waar ze niet aan kan komen. Jij vraagt, zij tovert.’
Kate nam een slok wijn. Ik zag aan haar blik dat ze een beetje tipsy begon te worden. Hm, het belooft een wilde avond te worden.
Codie knikte. ‘Jammer dat we dat niet allemaal kunnen. Dat zou gemakkelijk zijn, want dan hoef je de deur niet meer uit.’
‘Ja, maar de heksen betalen er ook voor, hoor. Ze krijgen het niet voor niets.’
Even later was Codie eindelijk naar huis vertrokken. Het was een toffe vriend en ik mocht hem erg graag, maar onderhand hield ik het niet meer uit. Kate die het in de gaten had gehad, sprong meteen op mijn schoot, waardoor ik met stoel en al bijna achterover kukelde. Vol overgave zoende ze me; haar lippen smaakten naar chocolade en haar haren geurden naar sinaasappels, een zoete combinatie die me deed duizelen en waardoor ik alles om me heen vergat. Ik wilde haar niet loslaten, maar toch hief ik haar moeiteloos op en zette haar neer op de grond. Ze begon onmiddellijk te protesteren, tot ze zag wat ik van plan was.
Snel trok ik mijn kleren uit en gooide ze achteloos op de grond. Kate volgde mijn voorbeeld. Dan draaide ik me om en heel even keken we elkaar intens aan. Ik verdronk in haar ogen en wilde nooit meer bovenkomen om naar lucht te happen.
‘Ik hou van je,’ zei ik schor.
Haar blik vertelde me dat ze niet helemaal nuchter kon denken. De roes van ons liefdesspel had haar al in zijn macht. Ze plaatste haar handen op mijn penis en streelde er zachtjes overheen. Ik sloot mijn ogen.
‘Bijt me,’ zei Kate en ik merkte dat ze haar stem ook niet meer onder controle had. Ze schoof de troep op tafel opzij en ging er met een soepele sprong op zitten. Enkele glazen vielen stuk, maar we trokken er ons niets van aan. Zonder nog een woord te zeggen boog ik me over haar heen, drukte haar met mijn handen neer op de tafel en beet haar voorzichtig in de hals. Kate kreunde en ik voelde hoe mijn geest van deze wereld afgleed.
Halverwege de nacht werd ik gewekt door geschuifel onder het bed. Ik was meteen klaarwakker en ging rechtop zitten. Nog een beetje warrig in mijn hoofd vroeg ik me af of Kate opnieuw bedmonsters had die onder haar bed woonden en kaartspelletjes speelden.
‘Wat is er?’ vroeg Kate slaperig die gemerkt had dat ik wakker was.
‘Er zit iemand onder het bed.’
‘Hmmmpf.’ Kate draaide zich om en keek me met halfopen ogen aan. ‘Kijk jij even, wil je?’
‘Heb je weer een bedmonster?’
‘Nee, niet meer.’ Ze sloot haar ogen en ging verder met slapen.
Ik gleed uit bed, tuurde op mijn knieën eronder en staarde recht in de grote, geschrokken ogen van een bedmonster.
‘Excuseer,’ zei hij met zijn fijne stemmetje toen hij zich van de schrik had hersteld. ‘Is Kate thuis?’ Hij blikte omhoog.
‘Ze slaapt,’ verklaarde ik. ‘Wat doe je hier? Kom je hier weer wonen?’
Hij schudde zijn hoofd en ik zag een droevige waas in zijn blik. ‘Nee, nee, de bedmonsters hebben problemen. Ik kom het Kate vertellen, want misschien kan zij er iets aan doen.’
Nu schrok ik me een rolberoerte omdat Kates hoofd plots aan de andere kant onder het bed verscheen. ‘Wat voor problemen?’ vroeg ze.
‘We krijgen de kindjes niet meer terug naar Ratiowereld,’ antwoordde hij met een beteuterd stemmetje. ‘Ze blijven hier in Emowereld vastzitten.’
Kate ging op haar zij op de grond liggen. ‘Scheelt er iets aan jullie krachten?’
‘We weten het niet. We weten alleen dat de kindjes niet meer terug te krijgen zijn. Ze blijven maar dromen.’
‘Ik zal het nakijken, goed?’
‘Oké.’
‘Waarschijnlijk hebben jullie tijdelijk krachtverlies, het zal wel van voorbijgaande aard zijn. Weet je wat, als het morgennacht nog steeds zo is, dan zal ik de groep optrommelen, maar intussen wachten we het nog even af.’
‘Ja, dat is goed.’ Het bedmonstertje knikte heftig en kon al een beetje glimlachen. ‘Bedankt, Kate.’
‘Graag gedaan.’
Het verdween in een flits. We kropen terug in bed en gingen in de lepelpositie dicht tegen elkaar aanliggen.
‘Het zal wel loslopen,’ suste ik haar, wetende dat ze gauw piekerde.
‘Ja,’ antwoordde Kate, alweer half slaperig. Het verhuizen had haar blijkbaar veel energie gekost. ‘Vast wel.’