Τα παιδια μας είναι μεγάλα, έχουν φύγει πια φοιτητές. Η γυναίκα μου έχει βγει έξω με κάτι φίλες της κι εγώ δεν είμαι καλά σήμερα. Το κινητό της το ξέχασε πάλι στο σπίτι. Κι εκεί που κάθομαι στη βεράντα μόνος και πίνω, παίρνω στα χέρια μου το κινητό της και στέλνω μήνυμα σ’ όλους τους φίλους μας – καμιά σαρανταριά στο σύνολο.
ο κωστhς χτyπησε με το αυτοκίνhτο κι εiναι στην εντατικh στο υγεiα
Μετά το κλείνω, το χώνω στην τσέπη και μπαίνω στο αυτοκίνητο για μια βόλτα. Στο ραδιόφωνο παίζει ένα τραγούδι του Μάιλς Ντέιβις. Σταματώ για ένα σουβλάκι στην καντίνα του Ανέστη, ρεύομαι και δυο μπίρες και παίρνω τον δρόμο για το «Υγεία». Λίγο πριν φτάσω, σταματάω σ’ ένα ζαχαροπλαστείο κι αγοράζω ένα μπέρμπον και καμιά εικοσαριά ποτηράκια πλαστικά.
Έξω από την Εντατική είχε κόσμο πολύ. Σε μια γωνιά βλέπω τους φίλους μου να έχουν κάνει πηγαδάκι και να συζητούν νευρικά. Εμφανίζομαι μπροστά τους σοβαρός.
«Ρε Κωστή, είσαι καλά; Η γυναίκα σου…»
«Ήθελα να δω πόσοι θα ’ρθετε. Εγώ έστειλα το μήνυμα σε καμιά σαρανταριά καριόληδες για να δω πόσοι θα παρατήσετε τα πάντα για να έρθετε».
Κοιτάχτηκαν, μετρήθηκαν και βγήκαν οκτώ. Είδα το βλέμμα τους και μ’ έπιασε γέλιο σπαστικό. Έβγαλα απ’ τη νάιλον σακούλα το μπέρμπον και τους γέμισα με τη σειρά τα ποτηράκια να πιουν στην υγειά μου. Όση ώρα γέλαγαν με το αστείο μου, έβγαλα και πάλι το κινητό της γυναίκας μου από την τσέπη κι έστειλα μήνυμα στους υπόλοιπους:
ο κωστhς δεν τα κατaφερε. η κηδεiα του αyριο στις 4 στο τρiτο νεκροταφεiο
Έξι μήνες ζωής μού μένουν –μου ανακοίνωσε ο γιατρός σήμερα– και δεν το είπα ακόμα ούτε στη γυναίκα μου. Εξήντα δύο χρόνια όρθιος, οκτώ νοματαίοι το κέρδος μου. Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής. Ας είναι, μ’ αυτούς τους οκτώ θα περάσω το εξάμηνο και δεν λέω τίποτα ούτε στη γυναίκα μου. Και στους υπόλοιπους θα στείλω νέο μήνυμα αύριο –κατά τις δύο– ότι άκυρη η κηδεία, γιατί δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ.