Hoofdstuk 7, eerste actie
In gedachte was ik aan het rennen voor de politie die al schietend achter me aan rende, toen ik plots werd opgeschrikt door een luide buzzer die het einde van de lange werkdag inluidde. Ondertussen nog automatisch aan het werk zonder ook maar door te hebben wat er allemaal door mijn handen was gekomen maar hopend dat het werk automatisch goed gedaan was terwijl ik aan hele andere dingen dacht.
De rest van de arbeiders stonden al lang met jas en tas bij de uitklokmachine popelend om snel naar huis te gaan en achter die geweldige televisie te gaan zitten voor hun dagelijkse kostje overheids propaganda, om dan morgen weer vrolijk te vertellen wat een intellectuele dingen ze hebben gezien op de televisie.
Een minachting schoot door me heen, hoe het merendeel van de huidige multiculturele arbeiders meer geïnteresseerd zijn in overheids betaalde personages op TV die ze nog nooit in het echt hebben gezien in plaats van hun collega's en mensen die ze elke dag zien zonder maar een woord te zeggen, en dit is dan ground zero van de supermooie multiculturele samenleving die al tientallen miljarden en honderdduizenden slachtoffers heeft gekost. Ik vind er anders niets bijzonders aan en een samenleving kan je het al helemaal niet noemen dacht ik hopelijk niet hardop. Aan de reacties van de mensen om mij heen was er niet te zien dat iemand het gehoord had of ook maar geïnteresseerd was in me zoals eigenlijk elke dag.
Al betrapte ik mezelf er op dat ook ik stond te popelen om snel mijn werkpasje door de overheidscomputer te halen, ja elk bedrijf moest tegenwoordig een uitklokmachine hebben die op het overheidsnetwerk was aangesloten en in real-time de data naar de overheid stuurde zodat ze precies wisten wie, wat en hoe lang er gewerkt had, sinds een nieuw Europees dictaat dat eiste van de hele Europese unie.
Het was nog niet zo oud maar er waren al 2 collega's door overheidsagenten bezocht om te verklaren waarom ze al meer dan 1 keer ziek zijn geweest in een duur van een half jaar.
Toen waren ze ineens op hun teentjes getrapt, is toch privé waarom ik thuis blijf vonden ze eigenlijk allemaal.
Wijselijk had ik me toen niet in de discussie gemengd over misschien beter gezegd in het zeuren tegen de nieuwe overheids uitklokmachine.
Eindelijk was ik dan aan de beurt ik mocht uitklokken, snel duwde ik de plastic pas met microcomputer in de zwaar uitgevoerde uitklokmachine kosten werden toch doorberekend aan het personeel door middel van verplichte werk-veiligheids belastingen opgediend aan de arbeiders dus er waren geen kosten bespaard op het ontwerp en materialen.
Nu met gezicht netjes voor de kast staan zodat er een foto van mijn gezicht gemaakt werd voor in de al maar groeiende databank van de overheid. Wat zouden ze toch met al die foto's van in en uitklokkende werknemers was mij een raadsel maar zonder goede facepic zoals ze het noemde werd het salaris niet uitgekeerd. Onder de redenatie dat als je je gezicht verbergt dat je dan wel dronken of aan de drugs moet zitten en dus niet productief bent geweest.
Snel naar buiten snel naar huis, vandaag was de grote dag, vandaag moet het gebeuren de grote dag.... alles of niets. Wat een vreemd gevoel is dat toch in je buik, half misselijk maar ook zo spannend eindelijk weer eens iets spannends wat je helemaal zelf gaat doen.
Thuis aangekomen snel werk spullen uitgepakt en klaargemaakt voor morgen en schone kleren klaargelegd voor morgen want daar heb ik later geen tijd meer voor. Snel douchen en actiekleding aantrekken, op verzoek van Igor uit Rusland had ik speciaal actiesetje gemaakt bestaande uit dagelijkse kleding voor over straat die makkelijk uit en aan te trekken zijn en in een tas speciale zwarte kleding die net niet militant uitziet zodat je niet opvalt in het donker. Maar die mensen ook niet direct de politie laat bellen als ze je toevallig zien in zwarte kleding op straat.
De houten kist was zo zwaar geworden dat die niet meer te verplaatsen was, met daarin een zware jutezak gevuld met het zwarte en zilveren kruit dat ik de laatste maanden zo zorgvuldig bij elkaar had gespaard. Wat een hels karwei was dat geweest gelukkig ben ik eentonig werk gewend en ging de tijd lekker snel tijdens het eentonige werk van het kruit uit rotjes te halen. Elk rotje, strijker, vuurpijl en andere gekkigheid dat ik uit elkaar haalde vulde de zware jute zak weer een heel klein beetje wellicht 1 gram per keer. wat een sterke geur van puur buskruit komt er toch uit die kist. Ik heb maar een zware jute zak en een houten kist gebruikt aangezien ik de dood ben voor statische vonken waar je weleens van hoorde, een enkel vonkje is genoeg om dit hele project de lucht in te blazen en wellicht met mezelf erbij, dan zou de hele Wereldwijde blanke revolutie niet eens meer beginnen laat staan eindigen met een gelukkige en blanke staat. Man man man wat ben je weer aan het klote, die zak is toch veel te zwaar om in 1 keer mee te nemen door weilanden en een berg op laat staan discreet in en uit de auto te brengen.
Dit moet toch echt anders minstens in 2 keer en die buskruit stank moet zelfs de meest naïeve wereldburger herkennen en de staatsagenten alarmeren. Misschien toch in plastic tassen, maar dan nog is het lastig mee te nemen dit moest bij elkaar toch snel 45 tot 50 kilo buskruit zijn. Ongeveer hetzelfde als een zware reizigers rugtas is dat geen idee, in losse plastic tassen in een reizigers rugtas. Beetje opvallend wellicht iemand met een vakantie rugtas door de berm, maar hoe vaak heb ik dat soort taferelen zelf wel niet gezien, en ging zelf toch ook niet direct de politie bellen voor elke zwerver. Want daar lijkt het waarschijnlijk nog het meest op als je iemand door de bosjes ziet lopen met een zware rugtas. Oke dan maar zo, niet ideaal maar nog beter als een te zware jute tas die naar vuurwerk ruikt. Snel mijn oude rugtas gepakt van die goeie oude schooltijd toen we nog weleens met een stel de lokale velden of campings opzochten met tentjes en voldoende pils bij ons, ja waarschijnlijk wel met zwaardere tassen vol pils gelopen dan 50 kilo buskruit. Die losse rommel die in de tas zat gestouwd maar even op de grond gekieperd nu had de tas belangrijkere doeleinde. In zwaar uitgevoerde vuilnis zakken kiepte ik gemiddeld uit losse hand 10 kilo van het sterk geurende goedje en knoopte de tas zo goed mogelijk dicht, lekker volspuiten met een duur parfummetje om het toch maar in stijl te doen en de geur te verdoezelen.
Met 5 van de rijkelijk gevulde vuilniszakken zat de backpack direct goed gevuld en was me toch een partij zwaar. pff nee dit gaat hem niet worden zal toch echt in 2 keer moeten zelfs met de backpack. Nu het al donker geworden was meteen maar de gok genomen met de superzware tas door de voordeur de gezamenlijke trap af en door de buitendeur naar mijn auto. Snel in de achterbak gezet en haalde er 2 van de vuilnistassen uit en zet die los in de achterbak en maakte de backpack weer dicht, deed snel de achterbak weer dicht en liep zo onopvallend mogelijk weer de flat in en mijn vertrouwde appartementje in. Niets wees er op dat iemand iets vreemds had opgemerkt. Weer binnengekomen de overige 3 tassen gevuld met het magische goedje in the backpack en zette die naast de deur.
Nu eerst eten, en een paar uurtjes proberen te slapen zodat ik het meest kans heb op een succesvolle actie en om er zo goed mogelijk uitgerust op werk te verschijnen.
Het irritante gerinkel van bijna antieke alarmklok die op een enkele loodbatterij werkt maakte me wakker, klaar wakker wat niet vaak gebeurde. Gebruikelijk wordt ik wakker sloom en zonder energie onder de wetenschap dat het een zware lange dag zou worden zonder intellectuele uitdagingen. Nu was het anders ik stond al naast mijn bed met mijn broek aan voordat ik het door had.
Voor het gemak deed ik mijn actie rugtasje maar in de grote backpack om niet teveel op te vallen op de gemeentegrond met 2 zwarte tassen etc. De kleine actie rugtas was gevuld met de dingen die ik dacht nodig te hebben, wat boterhammen, 2 blikjes cola, spuitbus met graffiti, de vuurwerk lonten 3 aanstekers om er zeker van te zijn dat ik geen uur zou hebben op het moment suprême.
Wel heel erg primitief om een vuurwerkbom met een lont aan te steken zo deden ze het 500 jaar geleden ook al, maar dit heeft de minste kans om te herleiden naar mij en dat is cruciaal in dit prille stadium van de WWWRevolution. Ja het was nu echt begonnen .... good bad or ugly wat de uitkomst ook gaat worden het is sowieso beter dan de wereld die er nu gepland en uitgevoerd wordt door de globalisten.
Het was gelukkig erg rustig op de weg, aangekomen bij het parallelweggetje langs de doorgaande rijksweg stopte ik de auto op een gepaste afstand van de treinovergang om niet direct argwaan te wekken, dit plekje werd vaak gebruikt voor karpervissers die soms wel de hele nacht zaten te vissen in het lokale slootje dus een auto hier valt niet direct op.
Snel de tas uit de achterbak gehaald, en de laatste 2 tassen buskruit in de backpack gepropt en begonnen met lopen langs de dijk waarop de treinrails was gelegd. Zo zwaar 50 kilo net aangekomen bij het viaduct waar de trein over de rijksweg passeert zakte ik bijna door mijn knieën verder lopen gaat niet is te zwaar voor me. Het moet doorgaan nu kan ik niet meer terug ..... snel hield ik de 2 vuilniszakken buskruit weer uit en legde ze naast de treinrails naast een elektriciteitskastje zodat ik ze weer terug kon vinden. Nog zwaar maar het moet maar, nu komt het meest gevaarlijke stuk, over de spoorbrug, als iemand mij hier zou zien met een zware rugtas sjouwen in het donker zou zeer waarschijnlijk direct het alarmnummer bellen. Hurkend achter een boom die onderaan de dijk stond wachtte ik totdat de enige autolichten die ik zag nog ver in de verte waren en rende snel ... zo snel als het kon met 30 kilo zware rugtas op de dijk op en over de spoorbrug naar de andere kant waar ik weer vrijwel in het donker en uit het zicht liep. Al had ik veel makkelijker deze brug uit kunnen kiezen om op te blazen, zou het vele malen minder schade en vooral veel minder economische schade aanrichten omdat het overige verkeer makkelijk om te leiden zou zijn.
Make it count ging er telkens door mijn hoofd als ik zat te dubben of ik de makkelijke optie zou kiezen voor de spoorbrug over de rijksweg of de veel moeilijkere spoorbrug over de snelweg zou kiezen om uit te schakelen. Vooral ook omdat deze actie tegelijkertijd met de werkelijke eerste actie zou komen die voor de WWWrevolution uitgevoerd zou worden. Dus de staat nog niet gealarmeerd is door vorige aanslagen, dus was het des te beter en ook des te makkelijker om een relatief groot en belangrijk doelwit uit te kiezen als een spoorbrug over de snelweg als dit in de nabije toekomst zal zijn. Waarschijnlijk worden alle soortgelijke doelwitten vanaf later deze dag worden bewaakt al dan niet door camera's en staatsagenten.
Doorlopen dus en en niet inzitten over spierpijn of moeheid dit is van historische proporties die je eigen gevoelens en emoties te boven gaat, stap voor stap hoe sneller hoe beter, het was eein kleine 2 kilometer lopen naar de spoorbrug over de snelweg. Gelukkig had ik de wekker ruim van te voren gezet zodat ik genoeg tijd en speling had om dit kleine euvel van 2 keer moeten lopen hen en weer voor de laatste 2 tassen kruit, op te vangen.
Het was een doodnormale spoordijk ongeveer 4 meter hoog door de weilanden bedekt met een grasmat die nodig eens gemaaid of begraasd diende te worden, de afwezigheid van koeienvlaaien leek te wijzen op afwezigheid van vee op deze spoordijk. De grond was ook enigszins zacht wat het lopen wat vermoeilijkte en ik kwam dan ook maar vrij langzaam vooruit. Toch zette ik de ene voet gestaag voor de andere en maakte zo gestaag voortgang tot daar niet ver vooruit het verlichte spoorbrug te voorschijn kwam. Het verkeer raasde met een noodgang onder de brug door over de snelheid, gelukkig was het verkeer erg sporadisch wat kans op ontdekking verkleinde. Ik had een opvouwbare legerschep meegenomen in de hoop om het spoor vlak voor de brug enigszins te verzwakken en zo de kans op een sucessvolle actie te optimaliseren. OP het eerste oog leek dit helaas wat moeilijker als gehoopt, het beton waar de sporbrug in verankerd was liep veel verder door als ik verwacht had. In de voorbereidingen van deze actie was ik bij een soortgelijke spoorbrug wezen kijken juist om dit soort verrassingen voor te zijn, bij die brug liep het beton lang niet zo ver als hier het geval was.
Dit is best vervelend aangezien het de bedoeling is om de explosieven voor het beton te plaatsen zodat de trein op zijn minst ontspoort en zo door de brug heen knalt op de snelweg. Zeker als de het spoor vlak voor de spoorbrug al verzwakt is door oneffenheid in het spoor is een succesvolle actie bijna gegarandeerd. Nu echter zit er zoveel ruimte tussen de beoogde ontsporing en de spoorbrug zelf dat er kans is dat de trein direct van de spoordijk afvliegt en het nooit tot de snelweg haalt. De andere optie is om de explosieven net onder de spoorbrug te plaatsen aan de zijkant, maar dit maakt de kans op ontdekking vele malen groter aangezien ik dan pal in het licht van de onder de spoorbrug doorrazende automobilisten sta te prutsen. Tevens is het maar de vraag of het zelfgemaakt explosief genoeg kracht heeft om de spoorbrug genoeg te verzwakken zodat de trein door de brug heenknalt. Make it count,,,, ging er weer door mijn hoofd en de beslissing was gemaakt gewoon doorgaan met het originele plan met een zeer grote kans op een succesvolle actie, zelfs als de trein niet over de snelweg knalt zal het een geslaagde aanval zijn en zal het verkeer over spoor en snelweg minimaal 2 dagen volledig stilliggen.
Snel plaatste ik de superzware backpack naast het spoor op voldoende afstand van het spoor zodat een niet voorziene trein de tas niet zou beschadigen. Als het goed is wordt het spoor niet gebruikt tot de eerste trein 5:11 langs komt razen, en laat dat net de trein zijn die gedoomd is door de spoorbrug te knallen en zo de eerste slachtoffers van de WWWhiterevolution te zijn. Direct nadat ik de legerschep uit de tas had gehaald begon ik met scheppen van zand en grind naast de spoorbaan, al is scheppen niet het juiste woord. Woest gooide ik het grind en zand van de treindijk naar beneden. Af en toe voelde ik dat ik met mijn handen tegen de keien kwam en merkte dat ik een stuk naar beneden glee, het scheppen ging sneller als dat ik verwacht had en er was naast het spoor al een meter diepe afgrond. Klinkt niet spectaculair maar het is een begin, plaats voor andere stenen en grond om heen te glijden en het spoor te doen begeven. Terwijl ik op mijn horloge keek zag ik dat mijn hand bloedde, maar daar had ik nu geen tijd voor, een blik op mijn horloge vertelde me dat het alweer bijna 4 uur was en ik moest nog heen en weer lopen voor de achtergebleven 2 tassen. Snel schepte ik nog wat verder naar beneden, toen snel het buskruit uit de backpack gehaald en met de lege backpack richting de spoorbrug over de rijksweg, gelopen.
Helemaal onder het zweet keerde ik terug bij de spoorbrug over de snelweg, aan het verkeer te zien begonnen de vroege vogels alweer naar hun werk en kon het niet lang meer duren voordat de gedoomde trein over het spoor voor me zou daveren, snel plaatste ik alle 5 tassen gevuld met buskruit in de kuil die ik onder het spoor had gegraven, ik dekte het af met een zware steen die ik onder aan de dijk had zien liggen. Snel plaatste ik de vuurwerklont in 1 van de tassen en plakte die goed vast met ducktape. Nu eerst kijken hoe laat het is en dan het vuuurwerklont zo afknippen dat de bom precies om 11 over 5 afgaat. Mijn horloge vertelde me dat het bijna kwart voor 5 was, snel knipte ik de lont af en legde die in het verlengde van de treinrails over de keien. Ik was eigenlijk veel te laat, de planning was om al lang in bed te liggen om zo s'ochtends gepland verrast te zijn als de collega's me vroegen wat ik van de aanslag vond. Maar nu was er niets meer aan te doen, na de lont aangestoken te hebben pakte ik gehaast mijn spullen, zo goed als het kon. Nu was ik ineens aan het trillen en was er van alle training en repetities niets meer te bekennen. Ik werd weer ziek, en begon bijna te kotsen. Gelukkig kon ik nog net mijn mond dichthouden en slikte het maar weer in. ewww de smaak deed me alweer bijna kotsen, maar snel realiseerde ik me dat ik nooit meer thuis zou komen en in mijn eigen bed zou slapen als ik me niet supersnel uit de voeten maakte en in mijn auto zou zitten voordat die explosie plaatsvond. Als een gek rende ik over de dijk terug naar mijn auto. Waar ik op de heenweg nog voorzichtig was dat niemand me zou zien over de spoorbrug over de rijksweg rende ik nu als een bezetene over de brug en direct door naar mijn auto.
Ik betrapte mezelf erop dat ik veel te hard over de landweg reed en paste direct mijn snelheid aan zodat ik niet direct opviel mocht er politie of oplettende burgers langskomen, iedereen reed hier te hard rond deze tijd dus enige snelheid viel niet op. BOOMMM een doffe dreun hoorde ik in de verre achtergrond. Zoals ik op internet geleerd had kon ik nu beter, als even tevoren, na het aansteken van de lont mijn emoties wel de baas en mezelf emotioneel te distantiëren van deze explosie. Net alsof iemand anders het had gedaan, en beter nog het leek net alsof ik niet wist wat er gebeurd was anders dan dat ik een explosie had gehoord, kwam echter wel vaker voor. Een vuurwerkbom van de kwajongens wellicht of een oefening met explosieven door de staat, enige twijfel schoot er door me heen. Wie weet is dat nog waar ook en was de bom helemaal niet afgegaan. Het was ook zo knullig in elkaar gefrutseld dan het helemaal niet zeker was dat de bom was afgegaan, wie weet was het enkel een grote steekvlam geweest waar de trein dwars doorheen gereden met een lachende machinist achter het stuur.
Beter let je gewoon op de weg en of er geen staatsagenten achter je aankomen en vervolg je je weg zo snel mogelijk terug naar je flatje om netjes op tijd op het werk te verschijnen.