10. Gehlen Tomin
Filosofie van Ratiowereld: werken versterkt de mens, slapen versterkt het werken. Alle andere bezigheden dragen niets bij tot je persoonlijke groei en het algemeen belang van de wereld. (red. uiteraard niet mee eens)
Ze zaten allen rond de eettafel; Kalon, Kate, Codie, Dille en als grote verrassing; een dromende Aqua. Iedereen had anders op hem gereageerd. Codie had hem timide begroet en was gaan zitten. Hij leek het doodnormaal te vinden dat Aqua hier was, al kreeg ik de indruk dat het kereltje andere zaken aan zijn hoofd had. Dille had hem de eerste tien minuten de huid vol gescholden. Dingen die haar al lang hoog zaten en er eindelijk uitkonden. Daarna zeeg ze uitgeput op de bank neer. Haar houding, de armen voor haar borst gekruist, liet verstaan dat ze niet van plan was hem snel te vergeven. Misschien wel nooit. Ik had hetzelfde willen doen als Dille, maar besloot dat het geen nut had. We hadden andere prioriteiten. Bovendien werd hij al gestraft door de regering van Ratiowereld en was hij een dromer. Ik besloot hem gewoon zoveel mogelijk te negeren. Aqua bleef staan, enkele meters van de groep, met een blik die ik nooit eerder bij hem gezien had. Ik durfde het bijna niet te geloven, maar volgens mij voelde hij zich schuldig of verdrietig of allebei.
Natasha was al gaan slapen, want ze gaf een vroege les morgenochtend. Voor de anderen kwamen, was ik nog eens gaan controleren bij Arle. Ze was gelukkig een goede slaper die nagenoeg overal doorheen sliep.
Ik wilde de vergadering openen, maar zoals gewoonlijk kwetterden ze er weer op los. Je zou bijna denken dat ze elkaar nooit zagen.
Kate zei aan Dille: ‘Ik zou Cheshire maar uit onze tuin houden. Ewok is een tegenoffensief tegen katten aan het voorbereiden.’
Dille vroeg grinnikend: ‘Een tegenoffensief? En wat mag dat dan voorstellen?’
Kalon mengde zich in het gesprek: ‘Ze wil Donder opdragen het te laten regenen boven iedere kat die zich in onze tuin waagt.’
Dille schoot in de lach. Codie die het gesprek, ondanks de verstrooide uitdrukking op zijn gezicht, blijkbaar toch gevolgd had, lachte mee. ‘Geniaal,’ vond Dille.
Ik probeerde ertussen te komen. ‘Mensen, we moeten aan het werk.’
Dacht ik nou werkelijk dat ze meteen zouden luisteren? Dille ging gewoon door: ‘O, Kate, dat doet me eraan denken. Kan jij eens met Cheshire praten?’
‘Natuurlijk. Waarom dan?’
Ik besloot koffie te gaan zetten en hoopte dat ze grotendeels uitgepraat zouden zijn wanneer ik terugkwam. Ze zouden de cafeïne goed kunnen gebruiken, want volgens mij kregen we de komende nachten niet veel rust. Terwijl ik naar de keuken liep, bleef ik het gesprek volgen. Yelena nu al een gave? Dat was minstens even jong als Arle, misschien zelfs jonger. Ik nam de koffie uit een keukenkast en vulde de pot met water. Wat hoorde ik nou? Yelena de gave van onzichtbaarheid of teleportatie? Dat was bijzonder. Dille zou, net als Natasha en ik, haar handen vol krijgen met die kleine. Het was niet eenvoudig om aan een kind, laat staan een baby, duidelijk te maken dat ze hun gave niet zomaar te pas en te onpas mochten gebruiken.
Ik nam de kopjes en lepeltjes en plaatste alles op een dienblad. Ik hoorde iemand de keuken inkomen en draaide me om.
Aqua stond er een beetje onwennig naar de koffie te kijken. ‘Kan ik helpen?’
Vroeg hij nou om mij te helpen met de koffie? Het leek niets voor hem om zich voor zoiets aan te bieden. Helpen in gevechten, ja, en dan nog op zijn voorwaarden. Hij was vroeger nu niet bepaald het toonvoorbeeld van gehoorzaamheid geweest. We hadden vaak genoeg in de clinch gelegen.
Ik bleef hem dus eerst, waarschijnlijk verbaasd, aankijken. Hij wendde zijn blik af en keek naar de grond. Hij zag er wel erg verloren uit en dat raakte me toch wel.
‘Goed,’ zei ik ten slotte. Het was me al opgevallen dat ik minder hard was geworden en dat kwam niet alleen door het wonen in Emowereld. Het vaderschap had daar volgens mij de grootste bijdrage aan geleverd.
Opgelucht en met een glimlach liep hij naar het aanrecht waar het dienblad op lag.
‘Wacht, er moet nog suiker en melk op,’ zei ik. ‘Daar in de koelkast staat de melk, dan neem ik de suiker.’
‘Wat een ouderwetse koelkast,’ zei hij bij het openen. Het klonk niet spottend, eerder oprecht verbaasd.
‘Ja en dat vinden Natasha en ik heerlijk. Geen pratende dingen, alles even ouderwets.’
‘Vind je het leuk wonen hier?’ vroeg Aqua op twijfelende toon. Hij sloot de koelkast. ‘Beter dan in Ratiowereld?’ Vluchtig keek hij me aan, alsof hij bang was dat ik niet zou reageren op een persoonlijke vraag.
‘Beter? Dat is moeilijk te bepalen. Beter voor mij en Natasha, ja. Maar niet ieder ratiomens zou hier gelukkiger zijn. Het is ook beter voor Codie en Dille, althans dat lijkt zo, maar dat zegt niets.’
‘Ze zullen het me nooit vergeven, hé?’
Dus daar leidde dit gesprek heen.
Ik trok mijn schouders op. ‘Ik weet het niet, Aqua. Je hebt ons allen behoorlijk gekwetst.’
‘Dat weet ik nu.’ Hij zette het melkflesje op het dienblad. ‘Dat weet ik echt, Gehlen. Ik heb veel tijd gehad in de gevangenis om na te denken. Ik weet niet wat me toen bezielde, behalve dat ik trouw en vriendschap niet op waarde schatte.’ Hij zuchtte. ‘Ik kende die begrippen niet eens, dacht alleen aan mezelf. Nu weet ik wat ik mis. Als ik jullie zo gezellig bij elkaar zie zitten. Die interacties, die sfeer.’ Hij keek even naar me op. Zag ik nu vochtige ogen? ‘En dan kreeg ik ook nog plots een soort van openbaring. Dat gaf de doorslag. Ik voelde me ellendig om wat ik jullie had aangedaan en wilde de tijd terugdraaien. Ik miste jullie.’
Ik wist niet wat ik hierop moest antwoorden. Was Aqua werkelijk veranderd? Of waren de bekentenis en het tonen van gevoelens gevolgen van het dromen? De koffie was intussen klaar en ik nam de pot uit de houder.
‘Kun jij het me vergeven?’
Die vraag kwam onverwachts. Ik bleef als genageld aan de grond staan.
Aqua wuifde met zijn hand. ‘Laat maar. Vergeet dat ik het vroeg.’
‘Ik weet het niet, Aqua. Misschien wel, misschien niet.’
Zijn ogen lichtten meteen op. Dat antwoord bleek al voldoende voor hem te zijn om zijn hoop aan vast te hangen. ‘En Dille en de anderen?’
‘Kate, Kalon en Codie zullen het gemakkelijkst zijn, denk ik,’ antwoordde ik naar waarheid. ‘Zij zijn vergevingsgezind van nature. Maar Dille.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Daar zal je erg je best voor moeten doen. Ze is niet hardvochtig, maar vertrouwt niet snel iemand. En je hebt haar vertrouwen beschaamd, dus…’
Aqua knikte en nam het dienblad op. ‘Ik zal mijn best doen. Je zal zien, Gehlen. Ik ben een ander persoon.’
Ik hoopte het, want eerlijk gezegd konden we hem goed gebruiken in de groep. Hij leverde een waardevolle bijdrage als gevechtsexpert en met zijn gave van gedragshelderziendheid.
Misschien als zijn gevangenisstraf erop zat en hij bewezen had inderdaad een ander en beter mens te zijn geworden, kon hij terugkomen. Dan zou ik desnoods een goed woordje voor hem doen bij de IFG. Iedereen verdiende een eerlijke tweede kans.
Aqua liep met het dienblad weg. Ik keek om me heen. Waar bewaarde Natasha de koekjes? Meestal diende zij de koffie op wanneer we een fantasiejagersvergadering hadden. En ze verstopte de koeken voor me omdat ik anders alles in een keer opat en binnen de kortste keren tien kilo zou aankomen. Ik trok mijn schouders op. Dan maar geen zoetigheden.
Met de koffiepot in mijn handen liep ik terug. Aqua had het dienblad op de eettafel gezet en was nu ook gaan zitten, alsof hij al weer helemaal deel uitmaakte van de groep. Niemand leek zich eraan te storen. Behalve Dille. Zij keek hem met onverholen boosheid aan.
‘Lekker, koffie!’ riep Kate uit. ‘Ik ben zo moe als wat door het uitpakken van dozen en als ik niet gauw een cafeïneshot krijg, val ik ter plekke in slaap. Net als Thaleia. O, Dille, die…’
Nu onderbrak ik ferm. ‘Mensen, genoeg gekeuveld. Er zijn belangrijkere zaken.’
Ze keken me allen aan. Eindelijk hun aandacht.
‘Hebben jullie niet gemerkt dat er ontzettend veel dromers aanwezig zijn?’ vroeg ik, terwijl ik voor iedereen een kopje met koffie inschonk.
‘Ja, het is net een invasie,’ antwoordde Kalon.
Ik ging verder. ‘Het is een internationale ramp aan het worden. De IFG contacteerde mij, maar ook alle andere fantasiejagersgroepen, met de mededeling dat overal in Ratiowereld hetzelfde probleem opduikt.’
‘Ratiomensen worden niet meer wakker?’ vulde Dille aan.
‘Inderdaad. Ze blijven in slaap, meer bepaald de REM slaap.’
‘Overal doornroosjes,’ zei Kate en giechelde. Ze besefte waarschijnlijk dat humor hier niet op zijn plaats was, want plots keek ze ernstig en mompelde een excuus.
‘Kan het een virus zijn?’ opperde Codie, die er nu veel aandachtiger uitzag. Goed zo.
‘Nee, dat is al uitgesloten door de dokters van New Horizons.’ Zag ik nu Codie even ineenkrimpen?
‘Iets giftig in de lucht?’ vroeg Dille.
‘Nee, ook niet. Ze vinden geen verklaring voor wat er aan de hand is.’
‘Ik kreeg ook al bezoek van een bedmonster die vertelde dat ze de kinderen niet terug in Ratiowereld kregen. Maar is het niet goed voor ratiomensen om eens lang te slapen in plaats van al dat werken?’ zei Kate grijnzend en onmiddellijk daarna: ‘Sorry. Ik ben weer eens een flapuit.’
Ik reageerde er niet op. ‘Het is uitgeroepen tot een noodtoestand, want niemand durft te gaan slapen en de economie dreigt ineen te stuiken doordat meer dan de helft van de bevolking niet aan het werk is.’
‘Zo snel al?’ vroeg Kate. ‘Enkele dagen niet werken kan toch niet zo snel effect hebben op een economie?’
‘Wel in hun manier van werken en leven, Kate. Eén dag in Ratiowereld staat gelijk aan een maand in Emowereld.’
‘Kan het kwaad voor de gezondheid van de slapers?’ vroeg Kalon.
‘De slapers worden allen verzameld in labs. Daar zijn er natuurlijk niet genoeg van. Dus worden er nu overal zalen omgebouwd tot labs. Daar waar normaal gesport of gewerkt werd, of wat dan ook, wordt leeggeruimd en er worden bedden geplaatst. De slapers worden aan infusen gelegd zodat ze de nodige voeding en vooral vocht binnenkrijgen. Een mens kan zeker een week zonder voedsel, maar slechts een dag of drie zonder vocht. Het probleem is echter dat de verzorgers ook ooit eens moeten gaan slapen, maar niet durven. En indien ze wel gaan slapen, dan blijft er binnenkort niemand meer over om de infusen te vervangen. Er worden amfetamine injecties toegediend, zodat ze langer wakker kunnen blijven, maar ook deze zullen hun effect verliezen na een tijd.’ Ik nam een slok van mijn koffie. Plots voelde ik me enorm vermoeid, alsof ik nu pas het complete rampbeeld besefte. Ik zou zelf wel zo’n amfetamine injectie kunnen gebruiken. ‘Het slapen kan dus geen onmiddellijke schade berokkenen, maar wel alle gevolgen die het met zich meebrengt. Er wordt niet meer geproduceerd, voedsel zal gaan rotten, elektriciteitscentrales dreigen onbemand te raken. Dat zijn maar enkele voorbeelden.’
‘Weet je,’ Dille friemelde nerveus aan de col van haar shirt. ‘Ik las laatst over een wetenschappelijk onderzoek die ze in New Horizon hadden uitgevoerd.’ Ze keek even verontschuldigend en trok haar schouders op. ‘Ik hou graag de nieuwste wetenschappelijke ontdekkingen bij. Ze hebben ontdekt waar BL ervaringen vandaan komen.’
‘BL?’ vroeg Kalon.
‘Buitenlichamelijk of uittredingen. Dat is als iemand uit zijn lichaam kan treden en op zichzelf kan neerkijken. Sommigen beweerden zelfs hele afstanden te kunnen afleggen met hun onstoffelijke lichaam of ook wel astrale of etherische lichaam genoemd. Na een poosje keren ze terug naar hun stoffelijke lichaam. En nu hebben ze dus ontdekt dat de verklaring erg simpel is: die personen kwamen met hun dromende lichaam per ongeluk vast te zitten in Ratiowereld. Snap je? Ze gingen gewoon niet over naar Emowereld. Nu is juist het omgekeerde het geval. Eigenaardig, zeg.’
‘Hoe komt dat ze vastzitten?’ vroeg ik, hopende dat het enig licht zou werpen op de situatie van de dromers.
‘Dat weten ze niet. Het gebeurt gewoon af en toe. Ze hebben er nog geen sluitende verklaring voor gevonden. Sommige mensen konden het ook bewust veroorzaken, al wisten ze natuurlijk niet dat ze hun dromende lichaam tegenhielden. Sjamanen konden het vroeger, de Egyptenaren kenden het ook.’
Sinds de ontdekking van Emowereld en zijn wezens, konden dergelijke bevindingen me niet meer met ongeloof slaan. Vroeger zou ik het als onzin afgedaan hebben, tegenwoordig echter stond ik wel open voor meer bizarre zaken.
‘Ik vraag me af,’ zei Kate peinzend. ‘Wat voor effect dit heeft op de yurks. Zij leven van de diepe slaap dromen en aangezien ratiomensen vastzitten in hun REM slaap dromen en geen diepe slaap meer hebben…’
‘We hebben dus niet veel tijd om te achterhalen wat er aan de hand is,’ zei Kalon terecht.
Ik vulde mijn kopje opnieuw bij. ‘Dat zeker. De IFG vermoedt dat een wezen of meerdere wezens uit Emowereld er achter zitten.’
‘Dat is toch wel een voorbarige conclusie,’ meende Aqua.
Meteen keek iedereen hem aan. Waarschijnlijk dachten ze net als ik: probeert hij nou te slijmen?Op die manier bij ons in een goed blaadje te komen? Vroeger zou hij meteen een emowezen beschuldigd hebben, zonder enige twijfel. Hij was de eerste geweest om Emowereld te schuld van alles te geven.
‘Nou, het is toch zo,’ vervolgde hij, maar ik zag aan zijn nerveus gedrag, het friemelen aan een kopje, dat hij onze vermoedens doorhad. Hij klonk niet zo zeker meer.
‘Eerlijk gezegd,’ zei Kate, ‘zou het best kunnen dat een emowezen de oorzaak is. Het is nu niet bepaald een natuurlijk verschijnsel.’ Ze wierp Aqua een gefronste blik toe.
‘Bestaat er dan een wezen met zoveel macht?’ vroeg Codie. Hij zag er angstig uit, vond ik.
Kate schokschouderde en maakt plots het gebaar dat we stil moesten zijn. Kalon die haar blijkbaar wel begreep, fluisterde: ‘De Raad contacteert haar.’
Kate gezichtsuitdrukking veranderde van neutraal naar ongeloof, naar verbazing en toen trok ze wit weg, zo wit als het porselein van de koffiekopjes.