26. Kate De Lille
Dromers kan je vergelijken met gekieteld worden: het doet je lachen en is een tijdje plezierig, maar na een poosje wil je alleen maar hard om je heen meppen.
De schemer begon in te vallen toen we bij mijn huis aankwamen. Ze gaf een fascinerende roodoranje gloed met paarse strepen af, waar ik op ieder ander moment bij had willen stilstaan om van te genieten. Het was jammer dat ik ze moest missen, want prachtige natuurverschijnselen zoals deze deden me aan mijn moeder denken en dan voelde ik me dichter bij haar.
Er stonden dromers in mijn tuin die door het raam naar binnen keken. Ik begon het nu toch wel op mijn heupen te krijgen van ze. Teveel is teveel, ik had ook mijn grenzen. Het was niet omdat ze mijn privacy schenden, daar hadden we mee leren omgaan in Emowereld en daar maakten we sowieso geen punt van. Ze waren echter lucide dromers, wisten dus wat ze deden en dat ging me nu toch te ver. Waarschijnlijk speelde de vermoeidheid me parten en was mijn tolerantieniveau daarom zo laag of het waren mijn heksengenen. De dromers mochten best nieuwsgierig zijn, maar liever op een iets beleefdere en minder opvallende manier.
‘Hé, wil je dat laten,’ riep ik ze dan ook toe. ‘Ik woon hier, weet je.’
Ze draaiden zich om, zonder enige vorm van schaamte op hun gelaat. ‘Rare inrichting heb je,’ merkte een van hen op.
Rare inrichting? Wel ja! ‘Zeg, wegwezen. Nu!’
Codie keek me tersluiks aan. Hij begreep waarschijnlijk niet wat me bezielde. Ik was gewoon doodop, dat was alles. En mocht het? Ik werd nog niet zolang geleden geconfronteerd met een stelletje plastic niemendallen en mijn vriend lag in het ziekenhuis. En dan moest ik me nog uiterst concentreren op het drankje dat ik ging maken. Ik kon me geen fouten veroorloven, want we hadden nog zoveel werk voor de boeg en de situatie werd penibel met elke seconde die voorbijging. Als ik niet oplette bij het bereiden van het drankje, zonder afleiding van dromers, zou ik mogelijk de anderen een staart laten aangroeien of hen de energie van een luiaard geven. En die hadden we al.
De dromers liepen mompelend weg. Ik zuchtte diep en opende de voordeur. Als ik een dromer in mijn huis zou aantreffen, dan stond ik niet meer voor mezelf in. Zo voelde ik me. Gelukkig bleek dat niet het geval, althans niet in de woonkamer.
‘Maak het je gemakkelijk,’ zei ik en wees naar de sofa. ‘Ik ga eerst de nodige kruiden bij elkaar zoeken.’
Codie ging zitten. Ik liep naar de keuken en voelde hoe hij me bij iedere beweging nauwlettend in de gaten hield.
‘Waar had je mij voor nodig?’ vroeg hij.
Het energiedrankje kende ik nog uit mijn hoofd, daar moest ik Elise’s boek der schaduwen niet voor raadplegen. Ik opende het keukenkastje waar de kruiden instonden en liet mijn blik er overheen dwalen. ‘Ik wil dat je even bij de zandduivels langsgaat.’
‘Wat?’
‘Ik wil…’
Codie stond plots naast me en ik liet bijna een potje met salie uit mijn handen glippen. ‘Bij de zandduivels langsgaan? Waarom?’
Ik liet mijn adem sissend ontsnappen. ‘Wil je dat niet meer doen! Ik schrok me een ongeluk.’
‘Sorry.’
‘Ik heb de haren met wortel van een aardduivel nodig en een klodder speeksel voor het drankje.’
Codie trok een grimas alsof hij in een citroen beet. ‘Jak. En dat moeten we dan opdrinken?’
Ik richtte mijn aandacht weer op de kruiden en griste de karwij eruit. ‘Het moet wel. Zandduivels dragen een enzym dat boordevol energie zit. Zonder dat lukt het niet. Wees gerust, de haren moet je niet opdrinken.’
‘Alsof dat het er beter opmaakt,’ zei Codie op zure toon.
Ik grinnikte. ‘Gewoon niet aan denken wanneer je het opdrinkt.’
‘Had ik het maar niet geweten.’
‘Tja. We kunnen het verzwijgen voor de anderen, als dat je verstandiger lijkt.’
‘Dat raad ik wel aan, ja.’
Ik had nu ook de tijm, rozemarijn, citroenmelisse, laurier en lavendel gevonden. Bovenop de koelkast stond de gember, waarvan ik een klein stukje afbrak. ‘Ze wonen in de woestijn.’
‘Dat weet ik. Maar hoe krijg ik ze zover dat ze me haren en speeksel geven?’
Ik grijnsde. ‘Gebruik je charmes.’
Codie trok een scheef glimlachje.
‘Ze zijn niet zo dwars, hoor, gewoon vriendelijk vragen. Zeg maar eerlijk dat je het nodig hebt voor een energiedrankje. Het enige moeilijke is om ze stil te laten staan.’
‘En hoe doe ik dat?’
‘Roep dat je zand wilt kopen.’
‘Zand kopen? Is dat niet stom? Het ligt er voor het grijpen, een hele woestijn vol.’
‘Daarom juist. Zandduivels denken dan dat ze je liggen hebben. Het geeft hen het gevoel dat ze slim zijn en ze je een loer hebben gedraaid. Van jou geloven ze het wel omdat ze ruiken dat je een ratiomens bent. Zeg dat nou maar. Een paar eenheden zijn voldoende. Heb je dat bij je?’
Hij voelde in zijn broekzak. ‘Ja.’
‘Er is een manier om hen sneller de ingrediënten te laten overhandigen.’ Ik liep naar de koelkast en graaide er een flesje uit. ‘Hier, geef ze dit.’
Codie nam het flesje over en las het etiket. ‘Pepersaus?’
‘Ze zijn er gek op. Ze mengen het met zand.’
‘Rare kwibussen.’
‘Dat is nog zwak uitgedrukt,’ beaamde ik.
‘Heb je iets om de haren en het speeksel in te doen?’
Ik bukte me en opende het kastje onder de spoelbak. Er stonden flesje en bokalen in allerlei grootten en vormen die ik gebruikte voor magische drankjes of gewoon voor een zelfgemaakte badolie. Codie kreeg twee bokalen in zijn handen gedrukt. ‘Je moet dus wel het speeksel en de haren apart bewaren. En neem maar zoveel mee als er in kan.’
Hij knikte. ‘Dan ga ik maar.’
‘Intussen bereid ik alles voor.’
Met de drie voorwerpen tussen beide handen geklemd verdween hij. Ik keek grinnikend naar de plaats waar hij opgelost was. Het zou nog niet zo eenvoudig zijn als ik had laten uitschijnen, maar Codie kon het wel aan. Het was hoe dan ook weer een avontuur voor hem en ik was zeker dat hij het een leuke opdracht vond. We hadden evengoed de haren en speeksel van wie dan ook kunnen nemen, zolang die persoon maar bruiste van de energie. Alleen was het veel effectiever om deze van aardduivels te gebruiken, aangezien zij altijd boordevol energie zaten. Ik plaatste alle kruiden op een dienblad en liep ermee naar de woonkamer, waar ik het op de eettafel zette. Wat had ik verder nog nodig? Een schaaltje om de haren in te verbranden en een stukje houtskool. Die vond ik in de lade van de servieskast. Ik nam er ook een groene, rode en donkerblauwe kaars uit en de rozemarijnolie.
Eerst smeerde ik de kaarsen in met de rozemarijnolie en plaatste ze in een driehoek op tafel met het schaaltje houtskool in het midden. Uit de keuken haalde ik nog een weegschaaltje en een fles die ik vulde me een halve liter water. Nu moest het er nauwlettend aan toegaan. Ik keek nog even om me heen om zeker te zijn dat er niet een dromer in de woonkamer stond die me kon storen. Nee, ik was alleen. Exact drie gram tijm, karwij, gember, citroenmelisse en rozemarijn werden afgewogen en met het water in de fles vermengd. Daarna woog ik drie gram salie af en legde dat op de houtskool. Ik haalde vervolgens drie blaadjes laurier uit het bokaaltje en deponeerde deze ook op het schaaltje. Ik overzag het geheel en knikte. Volgens mij had ik niets vergeten. Een onzekere golf beving me plots, zodat ik toch naar de kast liep en het boek van Elise ter hand nam. Ik bladerde door tot ik bij het energiedrankje kwam en las de formule door. Nee, ik was niets vergeten. Goed zo, Kate, grootmoeder zou trots op je geweest zijn.
Ik zette de weegschaal en kruidenflesjes terug in de keuken. Die had ik niet meer nodig. Nu was het wachten op Codie. Opnieuw grijnsde ik bij de gedachte aan wat hij op dit moment aan het doen was. Ik hoopte dat de zandduivels het hem niet al te moeilijk zouden maken. Ik liet me neerzakken op de sofa en besloot intussen een snel dutje te doen.