29. Dille Vandeputte
Opvoedingstip van Repelsteeltje: ieder kind is anders, dus is er geen opvoedingstip. Het zou hetzelfde zijn als zeggen dat er een gerecht bestaat dat iedereen lust.
Ik had er eigenlijk best bij willen zijn. Magische rituelen vond ik interessant, maar waarschijnlijk wilde Kate er het liefst zo weinig mogelijk pottenkijkers bij. Begrijpelijk natuurlijk. Hoe meer mensen, hoe meer kans op het verstoren van het ritueel. Gehlen was even naar huis gegaan om Natasha gerust te stellen en Arle te zien. Henk was nog steeds bij het Portaal aanwezig. Hoewel zijn collega hem intussen had afgelost, kende ik Henk goed genoeg om te weten dat hij erbij wilde blijven om zijn collega bij te staan en zeker te zijn dat de dromers geen moeilijkheden meer veroorzaakten. Hij was zo ontzettend loyaal naar zijn werk toe. Maar eigenlijk was hij trouw aan alles in zijn omgeving; mij en Yelena, onze vrienden. Hij zou door het vuur gaan voor ons.
Ik was blij dat ik mijn laptop opzij kon leggen toen Repelsteeltje terugkwam met Yelena, want ik was niet eens zover geweest dat ik een zoekopdracht had ingegeven. Mijn hersenen wilden gewoon niet meer functioneren. Ik kon een gedachte niet eens vasthouden, laat staan op een nieuw idee komen.
Cheshire die zoals altijd Yelena op de voet volgde, vleide zich naast me op de bank. Ik had Yelena bedolven onder de zoenen en knuffels, voor ik haar met tegenzin teruggaf aan de oppas. Ze moest in bad en bed gestopt worden en jammer genoeg had ik daar de fut niet meer voor. Repelsteeltje zou in Yelena’s slaapkamer blijven en op haar letten tot ik met de opdracht klaar was of tot Henk terugkwam. Het stelde me geruster, zodat ik me volledig aan het probleem kon wijden. Eens temeer realiseerde ik me dat ik me geen betere oppas had kunnen wensen dan die kabouter. Ze was gek op Yelena, deed nooit moeilijk over onmogelijke uren en wist Yelena’s paranormale kracht efficiënter onder de duim te houden dan Henk en ik.
Aqua, die Yelena voor de eerste maal ontmoette, verbaasde me met hoe hij op haar reageerde. Hij nam haar in zijn armen, kriebelde op haar buikje en sprak haar betuttelende woordjes toe. Door zijn macho imago kwam dat alles enorm schattig over. Hij stond er zelfs op om haar luier te verversen en deed het met de ervaring en het geduld van een volleerde papa! Het was een kant van zijn persoonlijkheid die ik nooit verwacht had en het vertederde me. Ik ging hem daardoor met andere ogen bezien en eerlijk gezegd kon ik nu niet meer boos op hem blijven.
Zelfs Cheshire, onze kat, keurde Aqua goed. Ze bleef maar rond zijn benen draaien.
Op een gegeven moment kon ik me, met de allerbeste wil, niet meer wakker houden en dommelde ik in. Toen ik wakker werd door het opengaan van de voordeur, merkte ik dat Aqua me toegedekt had met een dekentje. Hij zat in de fauteuil tegenover me met zijn benen gekruist en zijn blik op mij gericht, alsof hij mijn persoonlijke bewaker was. Ik glimlachte hem dankbaar toe en ging rechtop zitten. Gehlen kwam de woonkamer binnen.
‘Natasha vertelde me dat lesgeven onmogelijk werd. De dromers gedroegen zich als een bende kleuters en verstoorden continu de lessen. Ze gooiden met papieren vliegtuigjes en staken hun tong uit naar de leerlingen.’ Hij hield zijn handen verslagen in de lucht en rolde daarbij met zijn ogen. ‘Ze vonden het blijkbaar erg lollig allemaal en gaven telkens absurde antwoorden bij een vraag van Natasha. Ze is dan maar naar huis gegaan, samen met alle andere leerkrachten die het ook opgaven. De leerlingen vonden dat natuurlijk helemaal niet erg.’
‘Nou, beter dat de dromers het plezierige van het blijven dromen inzien, dan dat ze opnieuw stennis gaan schoppen,’ was Aqua’s mening.
‘Ja, dat wel. Kate nog niet terug?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee en sorry, ik ben even ingedommeld. Ik had de energie niet meer om op mijn laptop te zoeken naar aanwijzingen.’
Gehlen wuifde mijn excuus weg. ‘Dat snap ik.’
Ik boog me voorover, met het deken nog op mijn schoot, en nam met tegenzin mijn laptop van de salontafel. ‘Ik heb eigenlijk geen idee waarnaar ik op zoek moet.’ Ik kon me zelfs amper focussen op het scherm, het bleef allemaal een beetje wazig.
‘Wacht maar tot Kate terug is.’ Gehlen ging zitten en zag er ineens ook erg moe uit. Hij had donkere kringen onder zijn ogen. ‘Ik zou het niet eens erg vinden als ik purperblauw zou uitslaan of zou ontploffen na het drinken van dat energiedrankje. Als ik het maar krijg.’
‘Ik ben het helemaal met je eens,’ zei ik.
Boven hoorde ik Yelena luide kirrende geluidjes maken en het uitschateren. Ik wou dat ik erbij kon zijn. Wat als ik net een mijlpaal in haar groei zou missen, een eerste keer dat ze iets deed? Ik mocht er niet aan denken, want hoe sneller we het probleem oplosten, hoe sneller alles weer normaal werd.
Ik gilde het uit toen Kate en Codie plots in de kamer verschenen. Kate had een fles in haar handen. Het energiedrankje natuurlijk. Ik had zin om het uit haar handen te rukken en helemaal leeg te drinken. Tenminste, als ik de fut had gehad om op te staan van de bank.
‘Gelukt,’ zei ze met een stralende blik. De energie leek van haar af te stralen. O, dus die twee hadden er al van gedronken!
‘Geef hier,’ zei ik met een graaiende hand vooruitgestoken. Beleefdheid kon me op dat moment gestolen worden.
‘Een paar slokjes zijn voldoende, Dille.’
Ik kreeg de fles toegestopt, floepte er de kurk uit en nam een flinke slok. O! Mijn! Hemel! Ik sloot even mijn ogen om van het weldadige tintelende gevoel volop te genieten en voelde niet eens dat de fles uit mijn handen genomen werd. Wakker. Wakkerder. Wakkerst. Die woorden schoten door me heen terwijl het drankje in mijn hele lijf zijn werking deed en mijn glimlach breder en breder werd tot de hoeken van mijn lippen, voor mijn gevoel, tot aan mijn ogen kwamen. Ik zag hetzelfde effect bij Gehlen, zijn blik schoot heen en weer alsof hij een ping pong wedstrijd volgde. Ik had plots zin om op de bank te springen, om het huis een schoonmaakbeurt te geven terwijl ik iedere computer uit Dietsen hackte. Ik had zin om te gaan dansen en tegelijkertijd de oorsprong van het heelal te ontcijferen (want dat hadden we nog steeds niet, al zou dat niet lang meer duren, niet met de energie en ideeën die in me opborrelden en…).
‘Dille,’ onderbrak Gehlen mijn gedachtestroom. Snel draaide ik mijn blik naar hem toe. ‘Jij gaat op de laptop zoeken. Kate?’
‘Ja!’ Kate had al geantwoord voor haar naam volledig was uitgesproken.’Wat kan ik doen? Wat moet ik doen?’
Gehlen was intussen op gaan staan en begon nu als een opgewonden speeltje te ijsberen. ‘Denk na. Denk na. Welk wezen heeft een hekel aan Ratiowereld? Welk wezen zou hen iets willen aandoen? Welk wezen heeft de kracht om levende wezens in de droomwereld vast te houden? Welke wezens halen profijt uit dit fenomeen? Kom op mensen, we hebben vierentwintig uur. Daarna is het afgelopen met ons.’
Aqua schoot onverwachts in de lach. ‘Je zou jullie bezig moeten zien. Verdorie, ik wou dat ik dit kon filmen!’
‘Niet lachen, Aqua, geen tijd voor. Snel, snel, denk mee jij,’ zei Gehlen met zijn wijsvinger op Aqua gericht.
Codie sprong op en neer alsof hij aan het fitnessen was. ‘En ik? En ik? En ik?’
‘Man, heb ik zin in seks,’ zei Kate en keek toen schuldbewust Gehlen aan. ‘Sorry, ik ben aan het denken. Ik ben aan het denken. Geen probleem. Ik kan het niet helpen, hormonen en adrenaline en zo.’
‘Focussen, mensen, focussen.’
Het viel me op dat we woorden herhaalden en dat vond ik wel grappig. Mijn hersenen werkten nu eigenlijk te snel. Op dit moment zou ik willen lachen, typen, praten en nadenken tegelijkertijd, maar ik richtte me op mijn laptop.
‘Wezens die invloed hebben op dromen,’ zei ik luidop terwijl mijn vingers in een razendsnel tempo over het toetsenbord vlogen.
Gehlen stond voorovergebogen mee te kijken. ‘Dat is een goeie, Dille, ga zo door. Ga zo door.’
‘O, die weet ik, die weet ik!’ Kate sprong enthousiast in de lucht met een vinger opgegeven alsof ze in een klaslokaal stond.
‘Ik krijg hier een lijstje,’ gaf ik aan. Ik moest Kate voorzijn. Waarom begreep ik niet, maar het was essentieel dat ik de eerste zou zijn die iets vond. ‘De Yurks.’
‘Die bedoelde ik. Maar nee, nee, ze eten van dromen, verder niet,’ ratelde Kate.
‘Maar ze hebben invloed op ratiomensen,’ zei Codie.
Kate wapperde met haar handen. Het ging zo snel dat de bewegingen als een sliert bij mij overkwamen. ‘Ja, invloed op de diepe slaap dromen, niet degene waardoor ze hier terechtkomen. Nee, nee, zij zijn het niet, want ze zitten zonder voedsel door dit hele gedoe. Snap je?’
‘Ik heb zin in suiker, erg veel suiker.’ Codie sprintte naar de keuken waar ik hem hoorde rammelen in kasten. ‘Heb je suiker, Gehlen?’ riep hij.
‘In de bovenste middelste kast!’ riep Gehlen terug.
Codie kwam terug met een keramische pot, versierd met bijtjes en bloemen. Hij nam het deksel eraf en goot de suiker in zijn mond.
Ik vond het asociaal gedrag, tot ik zelf ook een enorme suikerhunkering kreeg. ‘Geef me die pot eens!’
Codie leek te aarzelen, maar overhandigde me ten slotte de pot. O, hemel, wat was dat lekker! Maar ik wilde meer. Veel meer.
‘Het is normaal dat je zin hebt in suiker,’ verklaarde Kate springend en grinnikend. ‘Mag ik? Mag ik?’
De pot werd van hand naar hand doorgegeven en ook Gehlen moest zijn suikerverlangen bevredigen. ‘Er zit bijna niets meer in,’ stootte hij verontwaardigd uit. ‘Maar we hebben nog ergens…’ Hij stoof weg. Tot mijn grote teleurstelling met de lege pot. Ik had het laatste restje er nog uit willen likken! Hij kwam terug met een papieren zak vol suiker, scheurde die open en goot de witte korreltjes in zijn mond. ‘Ah, dat is beter,’ verzuchtte hij en gaf de zak door aan Codie.
‘Oké. En nu verder. Welke wezens nog?’ vroeg Gehlen op ongeduldige toon.
‘Heksen,’ las ik voor, verlangend naar de zak in Codie’s hand kijkend.
Kate had haar antwoord al klaar. ‘Gekkerds, die houden zich daar niet mee bezig. Nee, hoor.’
‘Het kan toch?’ zei Codie snel. ‘Met magie kunnen ze het gedaan hebben en niet alle heksen houden van Ratiowereld en ze zijn misschien nog kwaad omdat ze geen magische items mogen verhandelen in Ratiowereld en…’
‘Het is de moeite waard om het na te gaan,’ gaf Gehlen aan.
‘Muzen,’ noemde ik de volgende in de rij op. Ik zag dat Aqua ons gedrag met een spottende grijns observeerde. ‘Ze inspireren via dromen en vertelde jij me niet eens, Kate, dat ze het jammer vonden als ratiomensen niet meer zouden dromen. Dat ze het missen wanneer ze ratiomensen niet kunnen inspireren tijdens het dromen?’
Kate knikte enkele keren. ‘Ja, ja, maar ze zijn niet zo krachtig, hoor.’
‘Nagaan,’ besloot Gehlen. ‘Nagaan.’
Ik vervolgde, want het ging me nog steeds te traag vooruit. ‘Feeën. Ze zijn gek op dromers om hun kledingontwerpen op te oefenen. Waarom zouden zij dan niet….’ De suikerzak kwam in mijn hand terecht en ik slokte een groot deel binnen. Korrels kwamen in mijn toetsenbord terecht, maar het kon me niet schelen.
‘Niet mee eens, helemaal niet mee eens,’ onderbrak Codie. ‘Dat zouden ze niet doen. Sofie zou dat niet doen. Nee, ze zou het niet doen.’
‘Ik ben het met Codie eens,’ zei Kate. ‘Ik zou niet weten hoe ze dat kunnen.’
Gehlen wapperde de tegenwerpingen weg. ‘Nagaan. Kate, jij ondervraagt enkele Muzen. Kies zelf maar uit wie. Dat maakt niet uit. Denk ik. We zien wel. Codie, jij ondervraagt enkele feeën, die ken je tenslotte goed door Sofie. Of je vraagt het gelijk aan Sofie. Jouw beslissing. Aqua, jij en Dille nemen de heksen voor jullie rekening. Misschien Renilde? Haar kennen we het beste. Zijn er nog?’
‘Nee, dat is alles.’ Ik klapte mijn laptop te hard dicht. Ojee, misschien was hij kapot. Ik draaide het ding om en om, maar het zag er gelukkig nog heel uit. Ik zwierde het in een hoek van de bank tegen de kussens aan en stond op. O, de energie die door de spieren van mijn benen liep! Allemachtig!
Gehlen besloot met: ‘Prima, prima, ik ga naar Toth. Misschien is er iets in zijn bibliotheek te vinden. Of misschien weet hij meer.’
‘Daar wil ik heen!’ pruilde Codie en meteen daarna lachte hij schaapachtig. ‘Euh, dat flapte ik er even stom uit.’
‘Vond je?’ gekscheerde Gehlen.
‘Sorry, zo bedoelde ik het niet.’
‘Oké, laten we gaan. Werk aan de winkel, veel werk aan de winkel en weinig tijd! Communicatie onderhouden via onze horloges. Begrepen? En snel allemaal. De tijd dringt. Hop hop hop.’
‘Jawel, commandant!’ grapte Kate.