36. Kate De Lille
Kennen we ooit de volledige omvang van onze krachten? De vraag is eerder: kennen we ooit onszelf volledig? Nee! En dat beantwoordt meteen ook de eerste vraag.
Hecate zou het hoe dan ook ooit te weten komen dat de anderen op de hoogte waren van wat ik wist. Dus dan kon ik evengoed meteen door de zure appel bijten. Het zou niet makkelijk zijn om me te concentreren door de adrenaline die als een gek door me heen raasde. Toch had ik het gevoel dat de energie wat minder werd. Ik hoopte maar dat het niet te snel uitgewerkt zou raken, dat wil zeggen, voor we het dromerprobleem hadden opgelost. Normaal gezien duurde het effect ongeveer vierentwintig uur, maar het bleef een onvoorspelbaar drankje.
Ik bande de weinige straatgeluiden uit mijn geest, de tijd en de kamer. Ik gooide overbodige gedachten van twijfel en gevoelens van onzekerheid opzij en maakte mijn hoofd maagdelijk blank en leeg. Al mijn energie trok ik samen naar één punt, mijn hersenen, de rechterkant. De linkerkant, de meer rationele, liet ik rusten en zette ik op inactief.
- Hecate, ik heb je nodig.
Ik herhaalde deze gedachte tot ze mijn volledig denken en wezen opslorpte en de ruimte inschoot met een ongelooflijke snelheid en kracht. Een enorme trechter van geconcentreerde gedachten verliet mijn hoofd, het huis en de eerstvolgende luchtlagen.
- Kate.
- Hecate, het spijt me dat ik je stoor.
- Ik verwachtte je al, Kate.
- Weet je ook dat…
- Ja, je hebt de groep alles verteld. Dat weet ik. Ik lees het in hun gedachten.
Codie wierp me een angstige blik toe en beet op zijn onderlip. Het bleef stil. Ik vermoedde dat ze mijn verraad onvergeeflijk vond en het contact verbroken had. Ik wilde net mijn ogen openen op het moment dat ik haar stem hoorde.
- Ik begrijp dat het noodzakelijk was en je behoefte had aan het delen van informatie. Het is moeilijk een geheim te houden tegenover dergelijke goede vrienden.
Opgelucht blies ik de lucht uit mijn longen.
- Dank je, Hecate, voor je begrip.
- Geen dank. Je wilt weten of ik iets aan het probleem van de ratiomensen kan doen?
- Wel, ja.
- Ik ben net terug van een driedaagse retraite in de woestijn. Eigenlijk had ik langer willen blijven, maar het werd er nogal druk met al die dromers.
- Ook al in de woestijn?
- Overal zo langzamerhand.
- We denken dat de schuldige voor deze situatie een hogere elf is.
- Een raadslid dus.
Ik had bewust het woord raadslid vermeden zodat het niet persoonlijk overkwam, maar dat was natuurlijk onnodig en bovendien kwam het nogal dom over, want er was geen verschil tussen die twee.
- Ja, ik bedoel een raadslid.
- Die kans zit erin, ja.
- Zijn er recentelijk nieuwe raadsleden in Emowereld komen wonen?
- Ja, inderdaad, als gevolg van de ruzie die ze laatst hadden.
- Toen met dat vortexprobleem?
- Precies.
- Wie dan?
Opnieuw werd het stil. Ik kon voelen aan de lichte vibratie in de lucht dat ze aan het nadenken was. Ze twijfelde. Natuurlijk twijfelde ze. Ze zou haar eigen soort verlinken en misschien waren ze wel goede vrienden van haar. Maar het was niet eens zeker dat een raadslid de veroorzaker was. Het was een zoveelste mogelijkheid die we wilden nagaan. Ten slotte hoorde ik haar diep zuchten.
- Morpheus.
- Morpheus, nooit van gehoord. Nog andere?
- Voor zover ik weet niet. Je kan het hem altijd vragen.
- Waar woont hij nu?
- Ik geloof dat hij een woning heeft gebouwd ergens aan de rand van het kabouterbos. De rand die uitkijkt op Hoofdstad. Tenzij hij intussen verhuisd is. Het schijnt dat hij zichzelf nogal geïsoleerd heeft en het huis zelfs onzichtbaar heeft gemaakt.
- Is hij aanspreekbaar?
- Ik heb hem nog niet gesproken sinds hij in Emowereld woont. Ik hoorde het van Pan.
- Ik kan me niet voorstellen dat hij bezoek wilt ontvangen als hij zichzelf afgezonderd heeft.
- Dat zal je zelf moeten uitzoeken.
- Hoe was hij vroeger?
- Tja, hij had zijn kuren. Hij was nogal een chaoot en moeilijk te volgen. Slordig, maar creatief. Zolang je niet teveel van hem eist, is hij aangenaam. Maar het is al eeuwen geleden dat ik hem nog gesproken heb. Ik was een van de eerste raadsleden die in Emowereld kwam wonen.
- Wat als hij de oorzaak is van het dromerprobleem? En wat als hij het niet is? Zal hij ons niet reduceren tot pulp omdat we hem verdenken?
- Dat denk ik niet, Kate. Zo opvliegend is hij niet.
Dat dacht ze niet? Nou, daar kwamen we ver mee.
- Hoewel… het schijnt dat hij de aanstichter was van de conflicten tussen de raadsleden laatst. Dat gerucht deed de ronde.
O, dat was fijn. Dat zou een soepel en aangenaam bezoekje worden! Haal de thee en de koekjes maar boven.
- Hoe vinden we zijn huis als het onzichtbaar is?
- Gebruik je heksenverstand, Kate.
Het klonk een beetje berispend, maar ze had natuurlijk wel gelijk. Vader had vroeger niet zo vaak moeten benadrukken dat domme vragen niet bestonden, alleen domme antwoorden. Tja.
- Ik zal even rondvragen of er nog meer raadsleden naar Emowereld gekomen zijn. Als je me niet meer hoort, Kate, betekent het dat Morpheus de enige was.
- Bedankt, Hecate.
Er was nog een ding dat ik haar wilde vragen.
- Heeft de Raad Emowereld verlaten?
- Ik zou het niet weten. Ik heb geen contact meer met hen, maar die kans is er altijd. Misschien zijn ze ergens anders een nieuwe wereld aan het creëren in een andere dimensie.
Zolang ze maar een vriendelijker ras dan die plastic indringers maken, schoot er door me heen.
- Ik denk niet dat ze zo gauw die fout weer maken, Kate.
Ze had uiteraard mijn gedachten opgepikt.
- Zouden ze het er beter niet bijlaten? Zijn er niet al werelden genoeg?
- Op dat punt zijn ze net als kleine kinderen. Af en toe hebben ze behoefte aan een nieuw speeltje.
- O, we zijn dus niet meer dan speeltjes.
- Je weet best wat ik bedoel, Kate. Trouwens, gefeliciteerd met de overwinning op dat andere ras.
- Je weet ervan?
- Er is weinig dat ik niet weet, Kate, dat zou je onderhand moeten weten. Zolang ik echter geen gevaar bij jou bespeur, houd ik me afzijdig van interventies. Jullie hebben…
- Een vrije wil gekregen. Ja, dat weet ik.
- Pan is hier. Als ik meer weet, contacteer ik je wel, Kate. Sterkte en wees voorzichtig.
- Doe ik. Bedankt, Hecate.
De telepathische verbinding werd verbroken.
‘En?’ vroeg Gehlen. ‘Is het gelukt?’
‘Ja.’ Ik vertelde de groep alles wat Hecate me meegedeeld had.
‘Ik verbaas me er nog steeds over dat hogere elfen in feite raadsleden zijn,’ zei Kalon.
Ik vond het begrijpelijk dat Kalon meer moeite had met de zojuist verkregen informatie dan de anderen. Tenslotte had hij zijn hele leven doorgebracht met bepaalde ideeën en vaste waarden en deze waren nu aan het wankelen gebracht. De overige fantasiejagers hadden de laatste jaren al zoveel nieuwe dingen te verwerken gekregen in Emowereld. Wat ze nu gehoord hadden, kon er dan ook nog wel bij. Ik vroeg me af of ratiomensen in het verleden, toen godsdiensten van hun voetstukken afvielen en de wetenschap het volledig overnam, zich ook zo moeten hebben gevoeld. Het maakt niet uit hoe choquerend het nieuws is; zaken waar je al je hele leven in geloofde, waren moeilijk los te laten. Nieuwe hersenverbindingen en denkpatronen moesten gevormd en aangebracht worden.
Gehlen liep weer te ijsberen, alleen op een sneller tempo dan anders wanneer hij zenuwachtig was. ‘Heb je een spreuk of iets dergelijks dat een onzichtbaar huis zichtbaar maakt?’
‘Je kan die spreuk gebruiken die je me gaf voor de vortexen,’ opperde Dille.
‘Dat kan misschien, maar ik denk dat het niet krachtig genoeg is. Een vortex was niet onzichtbaar gemaakt doormiddel van magie of een sterke kracht. Het was gewoon niet onmiddellijk zichtbaar voor het blote oog. Ik denk dat we iets krachtiger nodig hebben.’
‘Wil je dat ik het boek haal?’ stelde Codie voor. ‘Ik kan zo terug zijn.’
Ik knikte. ‘In de boekenkast. Je kan er niet naast kijken. Het dikste boek met een lederen kaft.’
Plop. Codie was verdwenen.
Ik keek naar buiten en zag, tot mijn grote verbazing, dat de duisternis van de nacht plaats had gemaakt voor het ochtendgloren. Een warm, rozig licht verlichtte het straatbeeld en de vele dromers. Was het nou al dag aan het worden? De tijd leek niet alleen sneller te gaan onder invloed van het energiedrankje, het ging volgens mij ook sneller! Die paar seconden dat ik naar buiten had gekeken waren voor Codie genoeg om alweer terug te zijn. Hij stak me Elise’s boek der schaduwen toe en meteen bladerde ik er doorheen. Kalon keek met me mee. Boven hoorde ik Yelena wakker worden en de eerste tjilpende vogels met haar.
‘Ik ga even kijken bij Yelena,’ zei Dille en stoof de woonkamer uit. ‘Wacht op mij!’
Na een tiental minuten had ik eindelijk het goede ritueel te pakken. Daar leek het toch sterk op. In duidelijke bewoording stond er:
Zichtbaarheiddrank
‘Ze heeft het,’ zei Kalon.
‘Gelukkig. En nu maar hopen dat Morpheus er nog steeds woont,’ zei Gehlen. ‘We hebben niet de tijd om heel Emowereld af te zoeken.’
Dille kwam stralend terug de woonkamer binnen. ‘Alles goed met Yelena. Repelsteeltje gaat haar nu aankleden.’
‘Heb je iets nodig voor het ritueel?’ vroeg Codie aan mij. Hij stond ongeduldig op en neer te wippen.
Ik las hardop wat er stond bij benodigdheden: ‘De Elfse bosroos en geitenmelk.’ Elise had er bijgezet dat de Elfse bosroos qua effect en uiterlijk hetzelfde was als de Hawaïaanse woudroos die vroeger op Ratiowereld groeide. Interessant, ware het niet dat deze daar hoogstwaarschijnlijk niet meer voorkwam.
‘Ik heb geitenmelk!’ riep Dille overenthousiast en verdween naar de keuken.
‘Laten wij dan maar de Elfse bosroos gaan plukken,’ stelde ik voor aan Codie.
Hij knikte gretig.
‘Werkt het wel als je die roos geplukt hebt?’ vroeg Kalon. ‘Bloemen uit het Elfenbos verwelken toch meteen na het plukken?’
‘Blijkbaar mag dat,’ meende ik. ‘Anders zou het niet in het ritueel gebruikt worden. Meer is er niet voor nodig. Zodra ik de blaadjes van de roos vermengd heb met de geitenmelk, kan ik zien wat er onzichtbaar werd gemaakt.’
Dille zette de kan met geitenmelk neer op het salontafeltje. ‘Waarom eigenlijk geitenmelk?’
‘Het verzacht de maag. De Elfse bosroos is nogal sterk en tast vaak de maag aan. De melk neutraliseert het zuur.’
‘Zal het drankje niet botsen met de energiedrank?’ merkte Aqua terecht op. ‘Misschien heft het ene het andere wel op.’
Ik schokschouderde. ‘Ik zal het erop moeten wagen.’
Ik zag aan Kalons bezorgde blik dat hij het er niet helemaal mee eens was.
‘Geen tijd voor een preek, Kalon,’ zei ik snel, stond op en nam Codie bij de hand.