40. Gehlen Tomin
Als de oude Grieken uit Ratiowereld ergens gelijk over hadden, dan was het wel over het feit dat de Goden onvoorspelbaar en grillig zijn. De mensen en wezens zijn werkelijk qua persoonlijkheid naar hun evenbeeld geschapen. Het enige verschil is dat de Goden meer krachten hebben, maar net zoals mensen met macht, misbruiken ze het schromelijk.
Ik voelde me niet bedreigd door hem. Hij mocht dan de meest imposante figuur, naast Toth, zijn die ik ooit gezien had en zijn gedrag was zo onvoorspelbaar als het weer, maar toch voelde ik geen angst voor hem. Zelfs niet toen hij me een hele poos aankeek met een blik dat leek te balanceren tussen boosheid en berusting. Met een strakke blik keek ik terug en wachtte af. De geluiden van de naga’s uit het ravijn klonken schel en duidelijk in de stilte die momenteel heerste. Niemand nam een slok van zijn drank, niemand bewoog zelfs of durfde te ademen. Doordat Morpheus er ontspannen bijstond, realiseerde ik me plots dat hij me testte, naging hoe lang ik de stilte kon laten duren zonder een spoortje angst te vertonen. Dan kon hij nog lang wachten, erg lang. Het kwam er nu op aan. Verdiende ik zijn respect dan zou hij antwoorden, zo niet dan zouden we misschien nooit weten of hij achter het dromerprobleem zat of niet.
Maar het was Codie die plots sprak. ‘Ja, hij heeft het gedaan.’
Ik dacht dat hij de gedachten van Morpheus had opgepikt, tot ik Codie’s blik zag veranderen en ik besefte dat hij een helderziend moment had. Het leek alsof hij blind was en in het niets voor zich uitstaarde. Met een vlakke, emotieloze stem draafde hij op: ‘Als Morpheus het niet ongedaan maakt, dan zal Ratiowereld ten onder gaan. Op dit moment zijn enkele energiecentrales ontploft en er zijn al duizenden doden gevallen. Onder de nog wakkere mensen breekt de paniek los. Ik zie hoe hij het gedaan heeft en…’ Codie viel met gesloten ogen achterover in de kussens van de bank.
Dille, die naast hem zat, boog zich bezorgd over hem. ‘Codie, Codie!’ Ze schudde zacht aan zijn schouders.
Langzaam opende hij zijn ogen. ‘Ik ben oké, alleen… erg moe op dit moment.’
‘Zoveel krachten zijn niet bedoeld voor een menselijk lichaam,’ zei Morpheus en trok zijn schouders op.
Ik had zin om hem op zijn bek te slaan! ‘Je hoorde wat hij zei! Maak het ongedaan!’ Ik ging staan en zette dreigend een stap in zijn richting. Soort God of niet, het kon me niet schelen! Maar hij was er natuurlijk absoluut niet van onder de indruk en vertrok zelfs geen spiertje.
Half grijnzend zei hij: ‘Gehlen, ga zitten. Je kan me niets doen, geloof me nou maar.’
Ik bleef staan. ‘Je kunt het niet meer ontkennen, Morpheus,’ zei ik met strak gespannen kaken. ‘Stop dit gedoe.’
Hij kneep zijn ogen samen tot fijne spleetjes. ‘En waarom zou ik?’
Verdomme! Wat was hij voor een wrede Godheid!
Voor ik hem echter de huid vol ging schelden, zei Kate zacht: ‘Morpheus, zo ben je niet. Je wilt geen onschuldige wezens kwetsen, toch? Waarom probeerde je me anders daarnet te troosten in mijn verdriet?’
Met een felle ruk draaide hij zijn hoofd naar Kate toe. ‘De ratiomensen zijn de oorzaak van alle problemen. Door hen ben ik nu een gevallen raadslid. Door hen ben ik nu verplicht hier in Emowereld te wonen! O ja, het was niet mijn vrije keuze om mijn plek in de Raad te verlaten. Nu weten jullie het! Ik was het gezeur dan wel beu, maar zij hebben me verstoten! En waarom? Omdat ze ratiomensen liever hebben en meer willen beschermen dan hun eigen soort!’ Dat laatste woord had hij gegild. ‘Als die stomme ratiomensen niet zo’n probleem van het dromen hadden gemaakt, was er niets aan de hand. Ze wilden verdorie antidroompillen gaan slikken! Mijn mooie creatie weigeren? Nou, dan blijven ze maar dromen! Voor altijd!’
De situatie dreigde uit de hand te lopen. Zijn woorden kwamen niet alleen auditief hard aan, maar leken als messen door de ruimte te snijden. De spanning die hij uitstraalde deed de kamer trillen. Letterlijk. Ik hoorde Aqua nerveus schuifelen en hoopte maar dat hij niets zou proberen.
Gelukkig bleef Kate rustig. Daar bewonderde ik haar wel om. ‘Morpheus, luister. Ze wennen er wel aan. Je moet ze de tijd geven. Ten langen leste, en dat heeft de geschiedenis ook aangetoond, zullen ze de situatie aanvaarden. Mensen zijn flexibel, toch? En bovendien maak je het er niet gemakkelijker op door hen in een droomtoestand te houden, denk je niet?’
Met zijn vuisten gebald keek hij haar razend aan.
‘Vergeet niet,’ vervolgde Kate op sussende toon, ‘dat veel emowezens afhankelijk zijn van de dromers. De yurks kunnen niet zonder de diepe slaap dromen en dat missen ze nu. De yurks kunnen er niets aan doen, hun treft geen schuld.’
Zijn handen openden en de spieren in zijn lichaam leken te ontspannen, maar hij zei nog steeds geen woord.
‘Morpheus, ooit zullen de ratiomensen je bedanken. Ooit zien ze in dat het dromen een onmisbaar en waardevol onderdeel van hun bestaan uitmaakt. Je weet dat die kans groot is, erg groot. Ze hebben alleen wat tijd nodig. En kijk naar Hecate en zoveel andere raadsleden. Zij zijn gelukkig hier, ze hebben er zelf voor gekozen.’
De blik in zijn ogen verzachtte. Een klein beetje.
‘Ik weet dat Hecate het leuk zou vinden om je terug te zien, Morpheus. Dat heeft ze me zelf gezegd.’
Ik hoorde Dille gillen. Razendsnel draaide ik me om.
In de kamer was een prachtige vrouw verschenen. Ze had een waardige schoonheid die je de adem benam. Haar lange, gitzwarte haren blonken als zijde. Ze droeg een lang, lichtgroen gewaad dat als water rond haar benen vloeide. Haar huid zag er zacht en uitnodigend uit. De halsketting die ze droeg bevatte een zwarte steen dat schitterde en leek te leven. Ik stond werkelijk perplex van haar Koninklijke uitstraling.
Met een melodieuze, fijne stem zei ze: ‘Dat kan ik hem beter persoonlijk vertellen, Kate.’
‘Hecate!’ riep Kate. De opluchting en blijdschap zaten verwerkt in dat ene woord.
Hecate glimlachte Kate toe en keek toen Morpheus aan. ‘Morpheus.’ Ze had het zacht uitgesproken, maar toch deinsde hij achteruit. Verbaasd aanschouwde ik de interactie tussen de twee neergedaalde raadsleden. Hecate liep op Morpheus af met sierlijke passen. Morpheus’ blik bevatte zowel beschaamdheid als angst. ‘Je bent stout geweest. Erg stout.’ Het klonk even berispend als een moeder tegen een kind zou spreken.
‘Hecate.’ Zijn stem trilde. ‘Dat is lang geleden.’
‘Te lang, mijn lieveling. Te lang.’
‘Wat…’
‘Wat ik hier kom doen? Wat denk je? Stop dat kinderachtige gedoe en gedraag je als een volwassene.’
‘Maar…’
‘Morpheus, maak me niet boos.’ Ze verhief haar stem geen toon, maar toch hoorde je de ernst in elke letter. Ze stond nu vlak voor hem en legde teder de palm van haar hand op zijn wang. ‘Je bent gekwetst, dat begrijp ik, lieveling. De raadsleden in Emowereld weten wel beter. Wij weten dat jij de architect van het dromen bent en we weten hoeveel pijn de afwijzing van de ratiomensen je bezorgd heeft. Maar dat is geen reden voor wat je nu aan het doen bent, dat is geen reden om ruzie te zoeken met de Raad en Ratiowereld in de vernieling te storten.’
Nu leek Morpheus op een klein kind dat pruilde en zijn blik naar de grond richtte. ‘Het is zo’n mooie creatie.’
‘Dat is het zeker,’ suste Hecate.
Ik zag nu waar Kate haar bovennatuurlijk schoonheid vandaan had. Hoewel haar voorouder zwartharig was en Kate roodblond, hadden ze beiden die etherische en Koninklijke waardigheid en uitstraling. En beiden konden anderen overhalen met een finesse en gemak waar ik nog veel van kon leren.
‘Oké, het is gebeurd,’ zei Morpheus en keek Hecate weer aan. Die twee hadden een geschiedenis achter de rug dat zeker en vast ook een amoureus kantje had gehad. De erotiek leek als een aureool boven hen te hangen.
‘Goed zo.’ Hecate gaf hem een lange zoen op de lippen. Ze draaide zich om naar ons en zei: ‘Het is voorbij. De dromers zijn wakker geworden.’
Ik vatte het niet meteen. Kon het zo eenvoudig zijn? Toen dacht ik aan Aqua en keek naar de plaats waar hij laatst stond. Hij was inderdaad verdwenen en het eigenaardige was dat het als een gemis aanvoelde. Afgelopen tijd was hij weer een deel van de groep geworden en was het bijna zo geweest alsof er niets gebeurd was in het verleden. Ik besloot om een goed woordje voor hem bij de IFG te plaatsen. Hij had ons tenslotte erg goed geholpen en leek bovendien een beter mens. Hij droeg niet meer die haat voor niet menselijke wezens in zich en leek een meer meelevend en betrouwbare persoon te zijn geworden. Misschien konden ze zijn straftijd verminderen en ergens hoopte ik dat hij ook weer toegelaten zou worden bij onze groep. We konden zijn hulp gebruiken, dat had hij meermaals bewezen. Ik zag op de gezichten van de anderen, die eveneens naar de plek keken waar Aqua had gestaan, dat ze waarschijnlijk hetzelfde dachten. Ze hadden hem vergeven, dat meende ik in hun blikken te lezen. We zouden misschien nooit vergeten wat hij had gedaan, verraad smaakte lange tijd als een bittere pil, maar we konden het nu achter ons laten. We zouden allemaal in zijn voordeel pleiten, daar was ik van overtuigd.
Hecate stond te praten met Kate. Ze giechelden als twee pubers en uit de wijze waarop Hecate Kate aankeek sprak duidelijk trots en liefde.
‘Laten we nog een glaasje drinken op de goede afloop,’ zei Morpheus die een tweede fles Cava liet verschijnen.
‘Morpheus, lieverd, er volgt wel nog een straf, dat besef je toch wel.’
‘Maar waarom?’ pruilde hij. ‘Ik heb het toch opgelost.’
‘Door jouw zijn er ratiomensen gestorven. Bedenk maar een manier waarop je dat kan goedmaken en anders verzinnen de andere raadsleden in Emowereld en ik er wel wat op.’
Morpheus mompelde wat en schonk de glazen vol.
‘O, en Codie?’ Hecate keek hem glimlachend aan.
‘Ja, Hecate?’
‘Laat je voortaan niet meer zo aankleden door Sofie, wil je? Het past je niet. Je lijkt wel een clown. Laat haar maar oefenen op dromers, die merken er toch niets van.’
Codie grijnsde en knikte.
En zo simpel was het uiteindelijk.