6. Gehlen Tomin
Autoritair gedrag is een vermomming voor tekort aan zelfzekerheid. Of zoals Natasha me vaak voorhoudt: doe maar gewoon, dan ben je al indrukwekkend genoeg.
Voor me zweefden tien jonge cherubijnen, zes meisjes en vier jongens, maar allen met een trotse en zelfverzekerde blik in hun ogen. Het laatste licht van de dag scheen volop op elk van hun vier vleugels, alsof ze het absorbeerden en weerkaatsten. Ze maakten lome, beheerste slagen en brachten amper luchtverplaatsingen teweeg.
Het was een indrukwekkend gezicht, die tien cherubijnen. Ze straalden zowel waardige koninklijkheid als een soort van krachtige ridderlijkheid uit en gaven je het gevoel dat ze alles overhadden om een opdracht te doen slagen. De meesten hadden hun mensengelaat vooraan staan, anderen dat van de os, de adelaar of de leeuw. Ik nam voor om later aan Kate te vragen of er een reden achterzat, of de keuze van het gelaat te maken had met hun gemoedstoestand of iets dergelijks. Misschien wist Natasha daar antwoord op te geven. Tenslotte gaf ze les aan emowezens, waaronder ook cherubijnen.
Hun nauw aansluitende pakken hadden allen een diepbruine kleur en vloeide over in hun huidskleur, zodat het verschil uiterst miniem was. Ik vroeg me net af of ze wel op die ene koehoef waar hun benen in eindigden konden staan zonder hun evenwicht te verliezen, toen een van de meisjes daalde. Standvastig op de grond staand, keek ze me uitdagend aan, alsof ze mijn gedachten geraden had.
Thomas, de leider van een andere fantasiejagersgroep, en ik namen het gebied van Hoofdstad voor onze rekening. Het elfenbos, kabouterbos en donkere bos hoorden daarbij. De overige gebieden; de bossen van Avalon, Grensstad, Randstad, het zombiegebied, Joppe, het moerasgebied, Ferron, Kunulu, de woestijnen en de kannaaravijnen vielen onder de verantwoordelijkheid van de overige fantasiejagersgroepen. Natasha en ik hadden afgesproken onze volgende vakantie door te brengen in het kuststadje Joppe. We keken er erg naar uit.
‘Uriël kon deze avond niet aanwezig zijn,’ begon ik op krachtige toon. ‘Ik zal jullie instrueren.’
Ze reageerden met een korte hoofdknik en deden me op dit moment denken aan soldaten uit het verleden van Ratiowereld, bereidt om tot het uiterste te gaan zonder scrupules. Uriël, de leider van de cherubijnen, had me gewaarschuwd dat je stevig in je schoenen moest staan, wilde je niet dat deze jongelui over je heen liepen. Cherubijnen waren wezens met een sterke wil en een persoonlijkheid die dominant kon zijn. Ik zette me schrap en hoopte dat mijn blik even zelfverzekerd overkwam als die van hen.
Ik vervolgde: ‘De opdrachten maken deel uit van jullie opleiding als bewakers en hoeders. Uiteraard tellen ze dus mee bij jullie eindevaluatie. Net als een stage waarbij je tempels of schatten moet bewaken, gelden ook deze taken als stage.’
Bij sommigen verscheen een glimlach, anderen bleven me afwachtend aankijken. Het klaslokaal waar ze bijeen geroepen waren, werd te donker, dus liep ik naar de muur en ontstak het licht. Terwijl ik terugliep naar mijn plaats voor hen, bedacht ik me dat Natasha gelijk had. Scholen in Emowereld zagen er leuk uit met hun vrolijk gekleurde muren en gezellige inrichtingen waardoor je eerder het gevoel kreeg in een woonkamer les te krijgen dan in een klaslokaal. Het lessenpakket werd op een speelse manier gegeven zodat de motivatie van de leerlingen gestimuleerd werd om zelfs droge lesvoer aan te leren. Er hing ook een vage muntgeur dat werd uitgestoten door de muren en volgens Natasha de zin tot leren verhoogde. Wat een verschil met de gevoelloze en Spartaanse wijze in Ratiowereld.
Ik richtte mijn aandacht weer op de cherubijnen. De toppen van hun vleugels trilden lichtjes, alsof ze ongeduldig werden. ‘Doormiddel van speciaal daarvoor ontworpen apparaten spoor je dimensiescheuren op. Deze werken uiterst eenvoudig.’
‘Meneer?’ Een cherubijn die al baardstoppels op zijn kin vertoonde en parmantig zijn handen op zijn heupen liet rusten, sprak me aan.
‘Ja?’
‘Niet om u te beledigen, maar wij werken niet graag met apparaten die gemaakt zijn door mensen.’
Ik zuchtte diep. Uriël had me er grijnzend op gewezen dat deze opmerking kon opduiken. ‘Dat begrijp ik, maar er zit in dit geval niets anders op. In tegenstelling tot anders, zijn het geen vaste gebieden of gebouwen die jullie moeten bewaken.’
Een meisje met lange, donkere krullen onderbrak me. Ze keek me spottend aan. ‘In Emowereld is niets vaststaand, meneer.’
Een ander meisje dat zich in de lucht een meter naar voor bewoog, voegde eraan toe: ‘En die vinden we ook telkens terug.’
Hoe behield Natasha haar kalmte tegenover moeilijke pubers en dan nog in een vol klaslokaal? Ik was nu niet meteen de ongeduldigste persoon, maar had mijn grenzen. Het was verdorie makkelijker geweest als Uriël hier aanwezig had kunnen zijn. Hij had zich echter bij Thomas gevoegd. Omdat, en dat waren de exacte woorden van Uriël, hij minder krachtig overkwam dan ik en over zich heen zou laten lopen als een varenfretter onder een demi-reus. Dat compliment kon me nu gestolen worden.
‘Dimensiescheuren komen op en verdwijnen weer op de meest vreemde plaatsen,’ ging ik lichtelijk geïrriteerd verder. ‘Bovendien verschilt de tijdsduur dat ze aanwezig zijn van de ene scheur bij de andere. Er is geen vast patroon. Sommige blijven uren aanwezig, andere slechts luttele seconden.’
‘Dan zie ik geen verschil met onze normale bewakingsopdrachten,’ zei een stem uit de groep. Ik had niet gezien wie, omdat ik net naar buiten had gekeken. Een vuurduivel liep breed glimlachend zwaaiend voorbij en stak toen zijn duim in de lucht.
Streng keek ik de groep weer aan. ‘Het verschil is dat er niet veel tijd nodig is voor een wezen om door die scheur te springen naar Ratiowereld. Als er toevallig iemand voorbijkomt wanneer de scheur zich net heeft gevormd, dan is hij zo weg naar Ratiowereld. Je hebt geen uren, en al zeker geen minuten, om het ding opnieuw te vinden. De apparaten zijn uiterst gevoelig en detecteren zelfs scheuren die nog in ontwikkeling zijn en de grootte hebben van een erwt en dat op lange afstand. Je hebt ze dus nodig.’
Ik denk dat ze mijn ongeduld opmerkten, want sommigen vertoonden een scheef lachje en keken me smalend aan. Ik mocht terplekke veranderen in een naga, maar ze zouden naar me luisteren!
Luider zei ik: ‘Jullie zijn niet verplicht om hieraan mee te werken. Het zijn opdrachten op vrijwillige basis!’ Ze grijnsden nu nog meer en ik besefte dat juist door mijn stem te verheffen mijn overwicht wankelde. Natasha had me daarvoor nog gewaarschuwd. ‘Gehlen,’ had ze gezegd, ‘blijf rustig. Pubers testen altijd tot hoever ze kunnen gaan en hebben tenslotte meer respect voor je als je niet boos wordt.’ Ik liet mijn stem dalen tot op normale toonhoogte, maar hopelijk met een zweem van autoriteit erin. ‘Of je nu dit doet of het bewaken van een schat, de keuze voor een stageplaats is aan jullie. Maar als je ervoor kiest om dimensiescheuren te bewaken, dan werk je met het apparaat, anders niet. Trouwens, is dit niet spannender dan het bewaken van een statisch gebouw?’
Ik zag de twijfel op hun gladde gezichten.
‘Er zal alleszins meer actie mee gemoeid gaan,’ ging ik verder, nu ik voelde dat ik ze aan mijn kant kreeg. ‘Er kan van alles gebeuren. Misschien vind je een scheur waar geen enkel wezen bij in de buurt komt, maar misschien moet je zelfs zover gaan dat je iemand moet tegenhouden. Doormiddel van praten of een fysiek handgemeen.’
Ik had hun volledig bij het woord ‘actie’ had ik gemerkt en maar goed ook. Ik was het zat aan het worden, wilde naar Natasha en Arle, gezellig een glaasje wijn drinken.
‘Ik doe het,’ zei één van de meisjes met een vastbesloten blik in de ogen. ‘Het is inderdaad eens wat anders.’
‘Ik ook,’ zei een jongen en kruiste zijn armen voor zijn borst.
De rest volgde en gelukkig bleken ze er allemaal voor te vinden te zijn. Ik hoopte dat Thomas en Uriël evenveel succes hadden met hun cherubijnen.
‘Goed,’ zei ik, mijn opluchting en vermoeidheid verbergend. ‘Morgenvroeg, voor de les, mogen jullie elk een apparaat ophalen op het postkantoor. Mo zal jullie de werking ervan uitleggen. Het is uiterst eenvoudig. Daarna krijgen jullie instructies van Uriël hier op school. Hij zal de schema’s opstellen welke dagen en uren je moet werken en waar. Dan wens ik jullie nog veel succes!’
Ze mompelden bedankt en goedenavond en verlieten toen vliegend het lokaal, hun vleugels soepel door de smalle deuropening manoeuvrerend. Ik liet mijn schouders zakken en voelde nu pas hoe gespannen ze gestaan hadden. Maar het was me gelukt en dat gaf een voldaan gevoel. Ha, Natasha was niet de enige die een groepje op hol geslagen hormonen kon overtuigen, dat had ik nu wel bewezen. Hopelijk zou Arle aan die leeftijd een makkelijk kind zijn, maar dat zagen we dan wel weer. Monter verliet ik het lokaal, liep de lange hal door en stapte de zwoele avond in. Het was een kleine wandeling naar huis, maar ik zette er stevig de pas in, verlangend naar huis. Er liepen al dromers rond in hun typische verdwaasde toestand, zoekend naar iets of wegrennend. Ik grijnsde. Het gemis dat ik niet meer droomde doordat ik in de droomwereld leefde, werd ruimschoots gecompenseerd door het feit dat ik nu dromers kon gadeslaan. De andere kant van de medaille was even fascinerend. Toch leken er nu, op dit vroege tijdstip, meer dromers rond te lopen dan normaal. Het kon natuurlijk toeval zijn.